Het past nog steeds

Gisteren was ik 25 jaar in dienst. Ik had er geen moment bij stilgestaan. Toen ik mijn kantoor onbevangen binnenliep, bleek die versierd te zijn. Ook op dat moment ging bij mij geen belletje rinkelen. Omdat P. dit soort dingen altijd doet, loop ik naar haar kantoor. Als ik haar vraag waarom mijn kantoor versierd is, zegt ze: "Nou denk eens goed na." Ik kom er niet zo 1,2,3 op. Ze weet dat ik niet jarig was. Dus er moet een andere reden zijn. "Ik ben geen vijfentwintig jaar in dienst toch?", zeg ik. "Volgens de systemen wel", zegt ze. "Dat klopt niet", zeg ik. "Volgens mij is dat volgend jaar." Gelukkig beschikken we allemaal over een digitaal personeelsdossier en nadat ik dat gecheckt heb, blijkt dat de systemen het goed hebben: ik was inderdaad sinds 1 juni 1988 in dienst. "Zal ik je dan nu maar feliciteren?", vraagt P. en ze voegt de daad bij het woord.

25 jaar: dat is ongelofelijk en enorm. Natuurlijk weet ik wel dat ik al een poosje meeloop, maar verder is het iets waar ik nooit mee bezig ben. Het gaat er immers om hoe je ergens werkt, niet hoe lang je ergens werkt. En ik werk al die jaren al met ontzettend veel drive en plezier. Dus dan is een jaar zo voorbij. Echt waar. Het bedrijf waar ik werk heeft verschillende fusies achter de rug. Er zijn 6x zoveel medewerkers als toen ik er begon. Destijds was het een overzichtelijke wereld, waar computers van een indrukwekkend formaat nog aan een enkeling waren voorbehouden.

Toen ik voor de eerste keer het prachtige terrein waar ik werk op kwam lopen, studeerde ik nog. Ik was helemaal nog niet bezig met het zoeken naar werk, maar het werk vond mij. Ik ging er als freelance tekstschrijver aan de slag. Dat bleef ik doen, ook toen ik ander werk kreeg. Ik vond het namelijk veel te leuk om te laten schieten. De sector, de mensen, het paste. Het paste precies en het past nog steeds.