Nou poeh poeh, hè hè, we zijn er weer. Vanaf nu weer volop in de ether, want sinds vanmorgen hebben we weer internet. Na 13 dagen bellen, zeuren en vele explosies verder, is het gelukt. We hebben verbinding. Vanmorgen kwam er voor tienen een monteur binnen die het zaakje binnen vijf minuten gefikst had. "Geen idee waarom het zo lang moest duren", was zijn tekst. "Het was eigenlijk heel simpel." E. vertelt het me als hij -een tevreden man- weer belt met de vaste lijn. "En heb je hem met een windbuks van het erf geschoten?", vraag ik. Nee, dat had hij niet gedaan. En dat doe je ook niet: daar ben je gewoon te opgelucht voor.
Op 15 augustus verhuisden we naar ons nieuwe huis. Heerlijk! En de volgende dag zouden we weer internet hebben. Dat hadden we zo afgesproken met de KPN. Dat lukte natuurlijk niet van de ene op de andere dag, dus E. had netjes 16 dagen van tevoren contact opgenomen om het keurig in te plannen. Maar helaas, dat lukte niet. Kan gebeuren, er gaat wel eens iets mis. Wel balen natuurlijk, maar in de verwachting dat het de maandag erop weer in orde zou zijn, vergaven we dat de KPN, dankzij de algehele jubelstemming als gevolg van onze verhuizing.
's Avonds kreeg ik een sms'je dat het klusje was geklaard. Mocht ik daar anders over denken, dan kon ik 'verhuis' sms'en naar KPN. Dat heb ik natuurlijk onmiddellijk gedaan - en niet een keer. Iedere dag hebben we wel met helpdeskmedewerkers gesproken. Dan E. weer, dan ik. Of allebei op een dag meerdere keren. We hadden geen van beiden het idee dat het ook maar enig effect sorteerde: we hadden net zo goed tegen een staande lamp kunnen praten. Maar je doet wat, je wilt toch het idee hebben dat je er iets aan gedaan hebt. "Ik begrijp het, heel vervelend voor u", vertelt een begripvolle medewerker me op een avond. Maar ik geloof haar niet: ze begrijpt het helemaal niet, want dan zouden ze er als de wiedeweerga werk van gaan maken. "Ik wil helemaal niet vriendelijk te woord worden gestaan", zeg ik. "Ik wil dat ons probleem opgelost wordt". Maar dat gebeurde niet. Het leek alsof de medewerkers waren getraind om klanten vriendelijk af te poeieren in plaats van om hun probleem op te lossen. Ze konden geen enkele uitspraak doen over de termijn waarop het probleem opgelost zou zijn, of over de planning die daar op gezet was. Het schoot geen meter op.
Gisteren belde ik nog maar eens zonder me al te veel illusies te maken. We dachten eigenlijk dat er maar een uitweg mogelijk was: overstappen naar Ziggo. Maar deze keer kreeg ik iemand aan de telefoon die luisterde. Echt luisterde. Je merkt het verschil onmiddellijk. Hij viel even stil toen hij hoorde dat we al 13 dagen zonder internet zaten. Net als al zijn collega's voor hem, vroeg hij me om even geduld te hebben terwijl hij het uitzocht. Met een ongekende openheid van zaken gaf hij aan dat er al diverse monteurs betrokken waren geweest. "Maar ze hebben het niet afgemaakt", zegt hij nog steeds licht ontdaan. "Ik ga er direct achteraan." Echt geloven doe ik dat eerlijk gezegd niet. Maar wie schetst onze verbazing als E. door de KPN gebeld wordt? Jammer genoeg zit hij op dat moment in vergadering en drukt het gesprekje weg voor hij er erg in heeft door wie hij wordt gebeld. Gelukkig volgt er een sms'je en vanmorgen volgde de monteur.
En nu zit ik hier dan: lekker onderuitgezakt op mijn laptop te bloggen. Heerlijk. Als ik zou willen zou ik de televisie ook nog aan kunnen zetten en ik zou ook kunnen gaan bellen. We hebben namelijk een alles-in-één-pakket met internet, telefoon en televisie. Bellen kon gelukkig mobiel. Voor de tv hadden we een digitenne aan kunnen schaffen. Maar alhoewel ik dol ben op tv-kijken, daar kan ik ook wel zonder. Internet heb ik het meest gemist: een potje surfen en een stukje bloggen? Dat moet eigenlijk wel doorgaan. Daar wordt het leven toch een stuk leuker van. En het enige wat daarvoor nodig is, is een medewerker die echt luistert en dan vervolgens iets doet. Collega zou het -geïnspireerd door zijn moeder- zo verwoorden: zulksen zijn goud waard.
mantab nih....
BeantwoordenVerwijderen