Ooit maakte mijn oom Pieter een klein stoeltje voor zijn kinderen. Die kwam bij ons terecht en wij vernoemden hem naar zijn maker: Pietertje. Mijn vader maakte ook stoeltjes voor onze kinderen. Het waren handige Mondriaan-achtige stoeltjes in vrolijke kleuren. Die stonden boven en overleefden de brand niet, maar Pietertje wel. Pietertje stond in de kamer bedolven onder een stapel woontijdschriften. En dat is hoogstwaarschijnlijk zijn redding geweest. Ik ventileer mijn theorie bij E. "Denk je ook niet dat hij het daarom heeft overleefd?", zeg ik. "Hetzelfde geldt voor ons met al die rotzooi op de zolder. Dat heeft ons gered." E. wil er geen uitspraken over doen. Maar zei de expert niet zelf dat het vuur voordat ik wakker werd al zo'n drie uur brandde en zich heeft 'gevoed' met alles wat op zolder stond?
Alle andere houten stoelen beneden waren namelijk verkoold. En ook Pietertje is niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen: zijn poten zijn een beetje scheef getrokken en hij was natuurlijk wel een beetje ingebrand. Aan de scheefgetrokken poten kunnen we niets doen. Maar dat geeft Pietertje alleen maar extra karakter. Onze jongste gaf hem vanmiddag een verfbeurt. En nou staat hij te drogen: blinkend wit. En dat ie een beetje scheef is? Schaif stait laif.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten