woensdag 11 december 2013

Publieke sessie persoonlijke verzorging

Het is een bekend fenomeen: mensen die in de auto zitten denken dat niemand ze ziet. Daarom graven ze bijvoorbeeld vaak ongegeneerd in hun neus. In de trein weet je dat iedereen naar je kijkt. Maar tot mijn verbazing gedraagt niet iedereen zich daarnaar. Zo zat ik maandag in alle vroegte te kijken naar een vrouw die het cellofaantje van haar bakje yoghurt met lange trage halen zat af te likken. Voor alle duidelijkheid: dat was op geen enkele manier lustopwekkend. Ik durf wel te stellen: ook niet voor de aanwezige mannen in de coupé. Vervolgens lepelt ze de inhoud van het bakje naar binnen.

Als die klus geklaard is, haalt ze een pincet uit haar tas. Ik bekijk haar verrichtingen verbaasd. Zelf kom ik namelijk uit een familie waar je dolblij bent met iedere haar in je wenkbrauw. Mijn oma moest het zonder doen en mijn moeder kan ze tellen. Ik heb er dan weer net iets meer, maar niet zoveel dat ik het in mijn hoofd zou halen om een pincet ter hand te nemen. Zij is duidelijk al vaker in de weer geweest met een pincet. Veel wenkbrauw staat er niet meer. Van een welving is niets meer over. Er resten slechts twee dunne strepen die een constante verbazing uitdrukken. En dan nog meer plukwerk? Gelukkig blijft het bij een bescheiden pluksessie, dus er blijft nog iets van de verbaasde beharing over. Ze zit blijkbaar in het onderwijs, want ze pakt vervolgens een stapel proefwerken die ze corrigeert. Zo komt er een eind aan deze publieke sessie persoonlijke verzorging. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten