Sinds ik mijn rijbewijs heb, ga ik het liefst met de auto. Het gebruiksgemak van de auto is toch onovertroffen. Ik fiets ook graag, maar dan moet je de tijd hebben en je moet niet al te representatief voor de dag moeten komen. De trein kies ik alleen voor langere afstanden in combinatie met verwachte parkeer- of fileproblemen. Zoals naar het centrum van Utrecht bijvoorbeeld. Ik doe het nu al een aantal maandagen en ik was vergeten dat treinreizen zo leuk is. Meestal tenminste.
Omdat je zelf niet op het verkeer hoeft te letten, heb je alle tijd om op andere zaken te letten. Tijd om je gedachten te laten stromen of om je te verdiepen in een artikel. Dat voelt aan als pure luxe. Vorige week schuif ik voor het laatste stukje van de reis naar Utrecht aan in de stiltecoupé. Het is er - zoals het hoort- doodstil. Ik kijk naar mijn medepassagiers.
Even verderop zit een nog jonge man, een dertiger schat ik. Zijn hoofd is kaalgeschoren. Daar heeft hij hoogstwaarschijnlijk voor gekozen nadat een deel van zijn haar is uitgevallen. Veel mannen maken die keuze tegenwoordig. Dus op zich is het niet zo bijzonder, maar nu pas denk ik na over hoe dat moet zijn voor hem. Ik schat in dat hij vroeger een bos krullen had, net als Diederik Samson. Van die krullen is nu geen spoor meer. Enkel zijn naakte hoofd rest. Misschien is het wel omdat ik me hem heel goed met haar kan voorstellen. Ik heb er tot op dat moment nog nooit over nagedacht hoe het voor mij zou zijn om mijn haar kwijt te raken. Ik zou me naakt voelen. Zou dat ook gelden voor al die mannen met geschoren hoofden? Of is dat alleen eerst even zo? Mijn maandagmorgengedachte is dat er lef voor nodig is om niet vast te houden aan het beetje haar dat je nog rest, maar om dat los te laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten