Na het boeken van ons appartement kregen we een contract toegestuurd van de eigenaars (les propriétaires) waarin we onze wensen over ons verblijf kenbaar konden maken. We stuurden een begeleidend schrijven met de aanhef 'Chers propriétaires' retour. En zo noemen we ze ook nu steeds. Waarom we het dan steeds over de Chers propriétaires hebben? Dat is omdat we met hen onder een dak wonen. Wij wonen beneden en zij boven. En ons huis is nogal gehorig. Iedere scheet die de Chers propriétaires laten, horen we. En andersom natuurlijk. Toch stoort ons dat niet. Het prikkelt eerder onze verbeelding. Of laat ik voor mezelf spreken: het prikkelt mijn verbeelding.
Onze Chers propriétaires zijn hardwerkende jonge mensen, dus ze zijn vaak weg. Maar deze week waren ze een avond samen thuis. Eerst was er een gesprek tussen de beide propriétaires, waarbij we vooral de mannelijke propriétaire hoorden. Daarna was er veel gerommel en geschuif met meubels. De conversatie was over. "Wat zouden ze doen?", vraag ik me hardop af. "Zouden ze hun kamer opnieuw inrichten?" Maar daar overleg je dan toch bij, bedenk ik me. En dat zouden we dan weer horen. "Of zou de ene Cher propriétaire de andere Cher propriétaire om zeep hebben geholpen?", vraag ik me hardop af. Ik verdenk hem vanzelfsprekend. Het is immers algemeen bekend dat mannen meer moorden dan vrouwen, ook al trekt de emancipatie ook dit enigszins gelijk. Maar haar verdenk ik daar niet van. "Zou hij haar in een vloerkleed wikkelen?", vraag ik me af als ik een schuivend geluid hoor. Als het geluid iets houteriger wordt: "En haar nu in een kist stoppen om haar later ongezien uit het huis te kunnen smokkelen?" "Ik dacht ook al zoiets", zegt de oudste. E leest een boek en de jongste puzzelt. Ze zouden hier de hele plaatselijke bevolking uit kunnen roeien zonder dat zij gealarmeerd zouden raken. Ik luister of ik nog een teken van leven hoor van de vrouwelijke Cher propriétaire. Het is even (verdacht) stil. En dan horen we ze weer. Gelukkig maar.
Het geschuif en gesleep is gestopt. Er wordt weer gesproken. Onze beide Chers propriétaires leven nog. Wat ze dan wel uitvoerden... Daar moet ik mijn fantasie nog maar even op loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten