De laatste nacht

Breekbaar...

"Ik ga nog even naar de zaak", zegt E. Hij werkt aan huis en kan dus gemakkelijk even oversteken. Het is zondagmorgen en we zitten met z'n tweeën in de kamer. Onze kinderen zijn allemaal thuis, maar nog in diepe rust. "Blijf nog even zitten", zeg ik. "Dit is toch fijn." Zo'n stil moment samen, dat hebben we niet vaak. Meestal worden we opgeslokt door de waan van de dag. Dat dat moment er nu wel even is en dat ik het zo waardeer, komt door een column die ik net heb gelezen.

Die ene patiënt

In de Volkskrant hebben ze de serie Die ene patiënt. Hulpverleners vertellen over een patiënt die veel indruk op ze heeft gemaakt. Deze keer vertelt ethisch klinicus Erwin Kompanje over Irma, een jonge vrouw die een hersenvliesbloeding kreeg tijdens het hardlopen en buiten bewustzijn raakte. Haar partner moet afscheid van haar nemen. Hij weet 's avonds dat ze de volgende dag gaat sterven. Het is hun laatste nacht samen. Kompanje schrijft jaren later over deze ontmoeting. Irma is voor hem die ene patiënt.

Gewoon en toch bijzonder

Het stuk heeft me aan het denken gezet. Dagen rijgen zich namelijk als vanzelf aaneen. Als je -zoals ik- al bijna 40 jaar bij je partner bent, dan is dat -hoe bijzonder ook- toch heel gewoon. Het lezen van de column drukt me even weer met de neus op de feiten: het kan ook zomaar afgelopen zijn. De laatste nacht samen- je weet zeker dat 'ie zal komen, alleen niet wanneer. Het is de nacht die alle koppels vrezen.

Stilstaan

Meestal sta je er niet bij stil - gelukkig maar. Het zou te zwaar zijn om het gewicht van de tijdelijkheid voortdurend met je mee te torsen. Maar af en toe is het niet verkeerd. Die zondagmorgen maakt dat besef even samen op de bank zitten voor mij bijzonder.

Stayin' alive

Reanimeren gaat het best op het ritme van Stayin' alive van The Bee Gees. Dat Stayin' alive een dansbaar en opwekkend nummer is, wist ik al langer. Ik hou van de hoge pitch in het nummer. Dat deed ik al lang voor ik dit reanimatie-weetje opdeed van de oudste. En hoe mooi is dat? Dat een nummer met zo'n titel daadwerkelijk levensverlengend kan werken.

Heimlich greep 

Zelf ben ik nooit in de situatie ben geweest dat ik moest reanimeren. De Heimlich greep, die heb ik wel eens succesvol uitgevoerd op mijn moeder. Zij stikte bijna in een stukje kip. Met een ferme buikstoot schoot het vastzittende stukje kip eruit. Mijn moeder had weer lucht.

Levensreddende actie

Het dichtst bij een reanimatie was ik een aantal jaren geleden. Toen werd mijn vader tijdens de kerstdagen onwel. Gelukkig kwam het goed, maar even dacht mijn moeder dat ze in actie moest komen om hem te reanimeren. Ze was er -zonder Stayin' alive- helemaal klaar voor om mijn vader te redden. Nou staat mijn moeder niet bekend om haar subtiele manier van zaken hanteren, dus het is maar goed dat ze niet in actie is gekomen. Het is maar zeer de vraag of mijn vader het had overleefd als mijn moeder even los was gegaan. Soms is niets doen levensreddend. Mijn  vader is nu inmiddels 84 jaar en mijn moeder is nog steeds een heldin. 

Levensverlengend

Overigens is Stayin' alive het nummer 1 reanimatieliedje, maar er zijn er meer. Er is zelfs een reanimatie-top 5. Reanimeren op Hips don't lie van Shakira of op Sweet home Alabama, kan ook. 

Voor The Bee Gees zelf heeft het zingen van Stayin alive overigens niet echt levensverlengend gewerkt. Op Barry na, zijn alle Gibbs, al overleden -ver voor hun tijd.

Vreemde mondbeleving

Ik ben vanmorgen op tijd wakker. Gisteren hadden we de hele familie over de vloer. Er is gegeten, gedronken en gepraat. Vandaag is het huis in diepe rust. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de wasmachine aan te zetten en de laatste spullen nog even op te ruimen. Ik ruim de vaatwasser uit en maak ook direct de bestekbakken even schoon, omdat sommige vakken helemaal leeg zijn. Al het bestek is gebruikt.

Een zuurtje

Als alles is opgeruimd maak ik mezelf een grote bak kwark. Ik rasp een overrijpe peer - toch ook jammer om weg te gooien- en mix die door de kwark. Een paar blauwe bessen, een paar aardbeien, een kop groene thee en mijn ontbijt is klaar. Na het zoet kan ik wel wat zuur gebruiken. Ik ben sowieso wel in voor een zuurtje -het is mijn favoriet onder de smaken. Dus ik heb er zin in. 

Vreemd

De eerste hap komt toch een beetje raar binnen. Het ligt niet aan de kwark. En ook het fruit is prima. Maar al met al is het een vreemde mondbeleving. Dat denk ik serieus terwijl ik het naar binnen schuif. Een aantal jaren geleden kwam het woord mondbeleving nog niet in mijn vocabulaire voor, maar dat is de invloed van het kijken naar kookprogramma's. Ik ben nog steeds een plichtmatige kok, maar die woorden... het water loopt je ervan in de mond. Zo is het kijken naar kookprogramma's toch nog ergens goed voor.  

Twijfelgeval

Ik lepel nog een paar scheppen naar binnen en dan ontdek ik de oorzaak van mijn vreemde mondbeleving. Er is een opscheplepel tussen alle schoongewassen lepels beland. En juist die opscheplepel heb ik uit mijn besteklade gevist. Het is een moderne opscheplepel: zo'n twijfelgeval. Eigenlijk te klein voor een goede opscheplepel en te groot voor een lepel -vandaar dat het me niet was opgevallen. Maar wel net iets vlakker dan een gewone lepel. Vandaar die vreemde mondbeleving. 

* Vroeger kende ik zuurtje alleen als synoniem voor snoepje. Maar ook zuurtje is zo'n woord uit kookprogramma's. 

Vond je het lekkâh? is een Boomerang card. 

Ik jou niet minder

Ik gaf al aan dat ik de laatste tijd naar Simone FM luister. En dan krijg je een goed beeld van de bovenregionale middenstand van Groningen tot Zuid-Drenthe. Zo wordt het weer bij Simone FM mogelijk gemaakt door Autoschade Luchjenbroers uit Emmen. Ook weet ik dat we niet alleen hier in Hoogezand een slagerij  met de dubieuze naam Of je worst lust hebben, maar ook in Winschoten. En ik weet dat als je een kraan of hoogwerker nodig hebt, je gerust bij Freddie Pertien aan kunt kloppen. Allemaal parate kennis opgedaan uit de reclameblokjes van Simone FM.

Genieten

Waar ik bij Simone FM nog het meest van geniet zijn de gesprekjes met echte Noorderlingen. Het zijn Noorderlingen, dus zijn de gesprekjes kort. Heel kort. Ook geen hysterische taferelen bij het winnen van een prijs. Zo hoor ik het graag. Dan voel ik me thuis. Laatst hoorde ik het volgende prachtige staaltje voorbij komen.

Bert Vos van Simone FM: 'Ik wens jou hele fijne kerstdagen toe'
Deelnemer: 'Ik jou niet minder'

Briljant. Ik zie commerciële mogelijkheden.

Morgen het dieptepunt

Ik weet niet precies wanneer het begonnen is. Misschien wel met de komst van de smartphone. Ik ben namelijk rondom de kortste dagen van het jaar obsessief bezig met de zon-op/zon-onder- tijden. Die lees ik af in mijn weerapp. In aanloop naar de kortste dag baal ik van het afnemende daglicht. 'Dat is toch treurig', zeg ik tegen E. 'Nu gaat de zon al om kwart over vier onder. En dan te bedenken dat ie pas rond kwart voor negen is opgekomen.' E. is er minder mee bezig. Die zit in zijn 'stok in de rivier-modus'. 

Meer licht in Maastricht

Dit weekend kwam de oudste terug van Maastricht om hier haar kerstvakantie door te brengen. In mijn smartphone heb ik Maastricht ook bij de weerapp ingesteld om precies te weten in welke weersomstandigheden mijn kind zich bevindt. En wat viel me vorige week op? In Maastricht is het ruim twintig minuten langer licht. De zon gaat zeven minuten eerder op en maar liefst 17 minuten later onder! 'Wist je dat wel?', vraag ik de oudste. Ze wist het niet, maar voor haar is dat ook minder van belang. Zij is namelijk een uitgesproken nachtmens - bij voorkeur wakker als het donker is.

Morgen is het de kortste dag van het jaar, het dieptepunt. En dan begint het bijtellen weer: op naar het voorjaar. Ik verheug me erop.

De kaart is van Boomerang.

Met inscriptie

Ik ben dol op horloges. Het is het enige sieraad - samen met mijn gitje- dat tot mijn standaarduitrusting behoort. Bij horloges is het vooral een sport om ze goedkoop te scoren: Kruidvat, Trekpleister, de markt en Action zijn de vindplekken voor dit soort horloges. Daarbij is het de kunst om horloges te scoren die wel goedkoop zijn, maar er niet zo uitzien.

Struikelblok

Een enkele keer zie ik een duurder horloge dat ik graag wil. Dat was bijvoorbeeld het geval bij het bamboe horloge van Timeboo. Een mooi horloge, stoer. 'Mooi verjaardagscadeau', dacht ik in mei vlak voor mijn verjaardag. Dus het horloge kwam met stip op mijn wensenlijst terecht. Ik had ook nog een aanvullende wens, want je kon er ook een inscriptie in laten branden. En die wilde ik er graag bij. Daar kon mijn gezin echt niet omheen. De inscriptie bleek een struikelblok. Daar kwamen ze voor mijn verjaardag niet uit. Dus kreeg ik een tegoedbon.

En dan toch

En even dacht ik dat het daarbij zou blijven. Want tot dit weekend geen spoor van een horloge. Maar zaterdag was het dan zover: het langverwachte horloge was binnen. Met een speciaal ontworpen zwikman en een zeer toepasselijke inscriptie: k wil toch zeker nait te loat wezen. 

Ga toch weg met je Christmas Station

In de auto hoort muziek er gewoon bij. Meestal luister ik naar de radio. Van januari tot half november is dat Sky Radio - omdat dat muziek zonder onderbreking is. Maar rond half november komt de klad erin. Dan begint namelijk de gezelligheid rond kerst. Dan wordt Sky Radio The Christmas Station. Bij het allereerste kerstliedje dat ik hoor, doe ik Sky Radio in de ban. Ik hou best wel van een beetje kerst, maar ik vind dat het hysterische vormen aanneemt. Die opgeblazen on-Hollandse kerstgezelligheid vind ik moeilijk te verdragen. Het glazuur springt me spontaan van de tanden. Maar blijkbaar behoor ik met mijn noordelijke nuchterheid tot een minderheid. Heel Nederland lijkt zich er vol overgave in te storten - de commercie voorop. 

Elvis

Om te ontsnappen aan de suikerzoete kerstnummers op Sky Radio, luister ik vanaf half november naar Simone FM. In 2016 heb ik zelfs het hele jaar niet naar Sky Radio geluisterd. Niet dat ze daar bij Sky Radio wakker van hebben gelegen hoor.
De enige van wie ik eigenlijk een kerstliedje kan verdragen is Elvis - Elvis kan suikerzoet hebben. Ooit gaf een oud-collega -zelf een groot Elvisfan- me een mix met allemaal kerstliedjes van Elvis. Ieder jaar tuigden we de boom op met die liedjes van Elvis op de achtergrond. In de brand ging de oorspronkelijke mix verloren, maar gelukkig hebben we Spotify. Speciaal voor het optuigritueel zoekt de jongste dan een aantal kerstnummers van Elvis op.

Nuchter boompje

Vandaag ga ik de boom optuigen. Vorige week heb ik onze kerstboom weer uitgegraven en opgepot. En nu staat hij te wachten om weer opgetuigd te worden. Het belooft een nuchter noordelijk boompje te worden. Opgetuigd, dat wel. Maar geen overdreven toestanden. Of Elvis weer van de partij is? We zullen het zien.

*De Boomerang Card is van Monoumo

Zal ik dan toch maar weer?

Zal ik dan toch nog maar eens? 'Waarom blog je eigenlijk niet meer?' Die vraag krijg ik nog  regelmatig. Daar is eigenlijk niet een heel duidelijke reden voor. Eigenlijk was het meer een opstapeling van redenen.

• Omdat ik het gevoel had dat ik alles al eens gezegd had. 
• Omdat het niet meer in mijn ritme paste.
• Omdat ik meer voor het werk bezig ben thuis en je kunt niet alles tegelijk.

Opgedroogd

Dat alles bij elkaar maakte dat ik dan toch maar ben gestopt. Het was geen duidelijk besluit, het stopte gewoon geleidelijk. Jarenlang had ik in alles een blogonderwerp gezien en bijna dagelijks geblogd. En in een keer was het over. Het was opgedroogd.

Geen maat

'Maar iedere dag hoeft toch ook helemaal niet? Een keer in de week kan toch ook?' zeiden een aantal trouwe volgers. In theorie kan dat natuurlijk. Maar bij mij werkt het niet zo. Ik ben nou eenmaal een mateloos mens. Als ik me ergens op stort dan is dat niet half.

Nog vijf te gaan

En vanmorgen was het er ineens weer. Ik zat in de auto naar mijn ouders. En onderweg schoten me maar liefst vijf blogonderwerpen te binnen. Flarden van blogjes schieten door mijn hoofd. Zal ik dan toch maar weer gaan beginnen? Even kijken hoe het bevalt? Het moet er toch uit.

En zo is het er dan ineens: het begin. De eerste blog is geschreven. In ieder geval nog die vijf andere die  in mijn hoofd zitten.

Dit is mijn laatste obsessie: gifjes maken. Ik wilde het eerst voor het werk en toen zag ik er ook privé onbegrensde mogelijkheden in. Ik geniet er enorm van.