Inspector Ironing is iets op het spoor

verdachte zaken

Ik ben een ervaren detectivekijker. Ooit begon het met Inspector Columbo. Later volgden Morse, Dalgliesh, Banks, Lynley en nog veel meer. Ik kijk er graag naar - met een duidelijke voorkeur voor Engelse detectives.

Meer dan entertainment

Het is pure ontspanning en toch steek ik van al dat tv-entertainment ook een hoop op. Om een aantal voorbeelden te noemen: ER en Grey's Anatomy trainden me zover dat ik mijn hand niet meer omdraai voor een kleine medische ingreep als het uitspuiten van oren. En als het er op aan komt? Wie weet. Dokter Pol heeft mijn diagnostische vaardigheden op grote en kleine dieren enorm verbeterd. Niet dat dat de rugzwemmende vissen van onze jongste heeft kunnen redden, maar toch.

Speurdersinstinct

En onlangs was ik in de gelegenheid om mijn speurderskwaliteiten te demonstreren. Vorige week ontvingen we namelijk een envelop retour. Het was een envelop die niet door ons was verzonden, maar waar wel een adressticker met ons adres op was geplakt. De verzender kennen we niet. Ook is het niet iemand die ooit op dit adres heeft gewoond. "Dat is toch vreemd", zegt E. "Dat iemand een stickertje maakt met ons adres erop. Waarom zou je dat doen?" De envelop is geadresseerd aan iemand in de Verenigde Staten. Inderdaad vreemd. Mijn speurdersinstinct wordt acuut wakker geschud. "Ik ga die persoon even googelen", zeg ik. Geen enkele hit op internet.

Onderbuikgevoel

"Ik ga de politie bellen", zeg ik tegen E. "Stel je voor dat iemand bezig is met illegale praktijken en ons adres daarvoor gebruikt?" E. vindt het op zijn minst licht overtrokken. Maar hij kijkt dan ook niet zoveel detectives als ik. "Zullen we de envelop openmaken?", stel ik voor. Het kan natuurlijk ook gewoon een verkeerd geadresseerde kerstkaart zijn. Zo gezegd zo gedaan. Uit de envelop komt een blanco kerstkaart met daarin twee blanco gevouwen A4-tjes. Tussen die A4-tjes zit een klein plastic zakje met een strookje - zo op het oog gewoon een kleurrijk papiertje. "Hier gaat het dus om", zeg ik tegen E. We houden het strookje tegen het licht, maar zien niets. De opwinding stijgt. Ik heb een onderbuikgevoel: dit deugt niet. Geen enkele serieuze speurder negeert het onderbuikgevoel. Dus: "Ik ga toch de politie bellen", zeg ik.

Wat is het?

"Eigenaardig", zegt de mevrouw van het centrale politiebureau. "Misschien toch goed om het even bij het plaatselijke politiebureau af te geven." Daar lijkt de receptioniste volstrekt niet onder de indruk. "Het is een stukje papier", zegt ze. "Ja, maar waarom zou je dat verpakt in plastic naar Amerika sturen?", vraag ik. Daar heeft ze niet van terug. Ze schakelt een collega in.

Verdacht pakje

Even later komt er een vriendelijke agent opdraven. "U komt een verdacht pakje melden?" Te gek - dat ik dat nog eens mag meemaken."Nou, dat is misschien een beetje overdreven", zeg ik en ik doe voor de derde keer mijn verhaal. De agent opent het zakje en steekt zijn neus erin. Hij ruikt geen chemische substantie, maar zijn speurdersoog vertelt hem dat het papiertje al geruime tijd in het plastic zakje zit.

Mysterie

En dan volgt de onvermijdelijke anticlimax: het mysterie blijft een mysterie. Alles wordt genoteerd en als we nog weer een verdacht pakje krijgen, dan moeten we dat zeker naar het politiebureau brengen. Geen mooie afgeronde speurtocht voor mij. Als ik Inspector Ironing was geweest, dan was deze envelop toch op zijn minst het begin geweest van de ontdekking en het oprollen van een heus drugskartel.

Een stressreducerende snuif

Geen stress

Stress? He-le-maal geen last meer van. Heb ik dan geen stressvolle baan of leven? Absoluut wel! Op het werk word ik maximaal belast, compleet opgebruikt. Iedere week weet ik voordat ik aan de week begin al dat ik mijn werk niet af krijg. Maar ik begin er met frisse moed aan. Ik stort me erin en probeer zoveel mogelijk werk weg te werken. Zonder stress.

Lekker geurtje

Hoe ik dat doe? Ik had er eerder niets zinnigs over kunnen zeggen, maar sinds kort weet ik waarom. En sinds ik het weet gebruik ik die wetenschap ook actief. Wat is namelijk het geval? Je hebt minder stress door de geur van je partner. Het is niet iets wat ik zomaar even verzin. Nee, het is gebaseerd op heus wetenschappelijk onderzoek. Een groep onderzoekers van de universiteit van British Columbia in Vancouver voerde dit benijdenswaardige onderzoek uit. Vrouwen die aan een shirt van hun partner roken hadden duidelijk minder stress dan vrouwen die aan een schoon shirt of aan dat van een ander roken.

Blij met de wetenschap

Dat geur heel bepalend is op het relationele vlak wist ik al. Maar dit was nieuw voor me. Ik ben blij dat ik het weet. Voel ik nu iets van stress opkomen, dan druk ik mijn neus onder E's oksels en neem een diepe snuif. Heerlijk en zóóó ontspannend.

:

...en ik kom niet weer terug

'Boring'

Het is een voorrecht als je met je boezemvriendin samenwerkt. We hebben ieder zo ons eigen taak- en aandachtsgebied, maar een aantal klussen doen we samen. En dat werkt als een tierelier. We hebben aan een half woord genoeg en omdat we ook veel lol hebben samen doen we energie op voor andere klussen. Beter kan het niet en het is zeer efficiënt bovendien. Ik werk op het werk met niemand sneller.

Een half woord 

Dat we aan een half woord genoeg hebben, heeft een aantal oorzaken. Ten eerste sporen wij (in meer opzichten hoor) en ten tweede hebben we natuurlijk een lange geschiedenis. Veel ervaringen uit het verleden zijn verhalen geworden. En sommige verhalen herhalen we zo vaak, dat we maar een paar woorden nodig hebben.

Boring

Dat verzamelen van gezamenlijke verhalen gaat maar door. Zo waren we een tijdje geleden in Utrecht bij een bijeenkomst waar we hoge verwachtingen van hadden. Jammer genoeg werden die verwachtingen niet waargemaakt. Het was -zoals mijn jongste graag zegt- boring. Te boring naar mijn zin. Op een gegeven moment had ik het eigenlijk wel gezien. De middag liep ten einde en mijn geduld was op. Discreet fluister ik boezemvriendin in het oor: Ik ga naar de wc en ik kom niet weer terug. Ze verpest mijn stille aftocht nog bijna door in de lach te schieten.

Laatst appte ik haar: Misschien ga ik nog wel even naar de wc waarop ze antwoordt: Hahahaha. 

Harige dromen

 en schurkendromen...

Ik had vannacht een bijzonder rare droom. Het was een fragment, geen uitgesponnen verhaal. Ik keek naar mijn blote benen en die waren zwaar behaard. Dikke donkere haren - nog net geen vacht, maar het scheelde maar weinig. Ik was verbaasd - niet geschokt. En dat was de hele droom.

Metafoor

Soms vraag je je wel eens af waar zulke dromen vandaan komen. Ik ben zelf uitermate licht behaard. Mijn benen kan ik bij wijze van spreken epileren met een pincet (en dat doe ik ook wel eens). Dus met de realiteit heeft zo'n droom niks te maken. "Wat zou het eigenlijk betekenen?", zeg ik tegen E. "Misschien is het een metafoor", zegt hij. Waarvoor het een metafoor zou kunnen zijn? Wij komen er niet uit. 

Schurk

E. is allang blij dat het geen droom was waarin hij weer de schurk uithing. Doorgaans hebben wij een harmonieuze relatie. En zonder enige schroom kan ik zeggen dat E. overdag absoluut de leukste man van allemaal is. Maar in mijn dromen haalt hij altijd de vreemdste streken uit. Als ik dan wakker word kan ik maar een conclusie trekken: het is gain beste. Het houdt de spanning erin zullen we maar zeggen. 

Toegepaste theorie

Er zijn veel theorieën over de functie van dromen. En wat vertellen die me dan over mijn harige droom? 

• Ze  bereiden je op rampscenario's voor. Daar zou ik harige benen toch niet onder scharen.
• Ze helpen je bij het leren van nieuwe dingen. Ik deed verder niks - ik keek alleen maar verbaasd.
• Ze wakkeren onze creativiteit aan. Daar was het haar weer net niet lang genoeg voor.
• Ze geven je toegang tot het onderbewuste. Zou ik graag heel veel haar op mijn benen willen?
• Ze helpen je om sterke emoties te vervlakken. Ik ben me niet bewust van sterke emoties ten opzichte van mijn lichaamsbeharing.
• Ze helpen je om onderdrukte delen van je geest tevreden te stellen zodat die overdag geen problemen veroorzaken Misschien heb ik wel een haarfetisj.
• Ze helpen je herinneringen die niet relevant zijn op te ruimen, zodat er plek komt voor nieuwe. Dat zou kunnen, ik heb namelijk maar weinig haargerelateerde herinneringen.
• Ze spelen in op wat wij 's nachts horen en voelen. Nou ben ik er! Ik voelde natuurlijk E's benen!

Wat deze theorieën over mijn terugkerende schurkendromen zeggen? Dat laat ik hier maar even in het midden...

TLC voor Martin

Vanmiddag fietsen de jongste en ik naar de kringloop. We gaan op zoek naar een klein flesje dat matcht bij mijn olielampje. Olielampjes zijn namelijk mijn nieuwste obsessie. Gisteren sneuvelde er eentje van mijn set en dat kan ik niet over mijn kant laten gaan. Het glazen balletje waar de lont doorheen gaat heeft het overleefd dus die gaat mee op flesjesjacht. Op zoek naar de juiste maat en een aardige match. In de kringloop vind ik al snel een aantal goede opties. We laden ze allemaal in het mandje en kiezen uiteindelijk de beste uit. De rest gaat terug.

Geslaagde sessie 

Het is sowieso een geslaagde sessie. Ik scoor nog een vaas, een beeldje voor mijn tentoonstellingsrek, een taartplateau en nog een aantal olielampjes. Op weg naar de uitgang komen we langs de stoelen. Meestal besteden we daar niet zoveel aandacht aan. We zijn immers voorzien. Maar deze keer valt mijn oog op wat mij een Dutch Designklassieker lijkt. Ik aarzel niet en zet mijn mandje erop. Een prijsje vinden we niet. De jongste gaat op zoek naar de verantwoordelijke voor meubels en die komt ons vertellen dat de stoel voor €3,50 voor ons is. Er staat al een tijdje een man te kijken in de hoop dat wij even bij de stoel weglopen. "Dat lijkt wel een Gispen is het niet?", zegt hij tegen mij. "Daar lijkt het inderdaad op", zeg ik. "Wel jammer van die bekleding", zegt hij.

Dat is een understatement, want de bekleding is niet minder dan een daad van grof geweld tegenover het elegante stoeltje. Het is een stugge grijze bejaardenstof. Omdat we op de fiets zijn, kunnen we de stoel niet direct meenemen. Dat is nog een klein probleempje. Als ik direct betaal en beloof dat ik 'm vanmiddag ophaal, dan mag ik 'm hebben. Zo spreken we het af.

Martin

We fietsen naar huis en rijden direct terug. We zetten de stoel bij terugkomst midden in de kamer. Ik kruip direct achter de laptop en zoek de stoel op. Het blijkt inderdaad een designklassieker. Het is een stoeltje van Martin Visser uit de Spectrumserie. De SE 21, maar wij zullen 'm natuurlijk naar goed gebruik Martin noemen. Ondertussen fantaseren de jongste en ik over de kleur waarin het stoeltje bekleed zou moeten worden. Zij gaat voor bruine stof, ik voor zwart leer. "Zal ik de bekleding er eerst afhalen?", zegt ze. "Ik ben benieuwd wat eronder zit." Zo gezegd zo gedaan: ze schroeft de stoel uit elkaar en geduldig verwijdert ze de bekleding. De opwinding stijgt naarmate ze vordert, want wat blijkt? De originele bruine bekleding zit er nog onder! Als alles eraf is blijkt dat de bekleding nog helemaal gaaf is. We halen de stoomreiniger er nog even over, ze schroeft 'm weer in elkaar en nou staat Martin in onze woonkamer te pronken.

Sticker eronder

De jongste is opgetogen. "Hier gaat zeker mijn sticker onder. Deze wordt later voor mij.", zegt ze. "Ik was er tenslotte bij. En als ik 'm dan krijg, dan gaat 'ie heel veel TLC krijgen." "TLC?", vraag ik. "Tender love and care", zegt ze. Tja, daar valt niets tegenin te brengen. Het is duidelijk echte liefde tussen Martin en de jongste. Daar wil ik natuurlijk niet tussen komen.

Dit is jouw nummer

Boomerang Card

Een tijd geleden zag ik Frank Evenblij in een programma. Hij vertelde dat hij zijn zoontje het nummer  Old man van Neil Young cadeau had gegeven. Het kleine jongetje roept nu iedere keer als het nummer wordt gedraaid 'Dat is mijn nummer hè pap?' Ik vond het een prachtige gedachte om je kind een nummer cadeau te doen. Dat is pas een cadeau met eeuwigheidswaarde.

Een tevreden mens

Vorige week was onze oudste jarig. Wensen had ze eigenlijk niet. Ze heeft een typemachine en een blender. Daarmee heeft ze alles wat haar hartje begeert. Na lang nadenken kwam ze dan toch met een materieel cadeau: linten voor haar typemachine. 'En verder weet ik het echt niet hoor. Geef maar iemand in Afrika een geit cadeau' liet ze ons weten.

Immateriële cadeaus

Geen materiële cadeaus dus. Maar over immateriële cadeaus had ze niks gezegd. Dus ben ik haar in de dagen voorafgaand aan haar verjaardag immateriële cadeaus gaan sturen. En dat viel in goede aarde. Na de tweede dag appte ze: Dit vind ik echt leuke cadeaus 😍. De eerste dag kreeg ze een voor haar persoonlijk gemaakt gifje. Daarna volgden eeuwigdurende moederliefde, een mooie foto van Rijksstudio van vrouwen in een zweefmolen, een mooi gedicht en natuurlijk een eigen nummer.

Het eigen nummer

Dat eigen nummer vroeg wel even wat denkwerk. E. en ik waren het er niet direct over eens. Haar eigen nummer moest natuurlijk perfect bij haar passen. En we wilden dat het een klassieker was. Eentje waar ze haar hele leven mee vooruit kan. Het is uiteindelijk After midnight van JJ Cale geworden. Vanaf haar geboorte is after midnight namelijk haar favoriete deel van de dag. Dus dat past. En laten we eerlijk zijn: JJ Cale past altijd.