Doe niet gewoon

...

Een collega van mij plaatst een link naar mijn blog Nooit meer tafeldame bij ons op het intranet. Het is een reactie op het bericht Tafeldame en tafelheer exit op ons intranet. Het ontgaat me, want ik ben een aantal dagen vrij. Collega P. wijst me erop als ik me maandag weer op het werk meld.

Tip

Als ik op mijn werkplek mijn mailbox open, vind ik er ook een 'tip' van de beheerder van ons intranet. Een tip is een persoonlijk berichtje. Hij geeft aan dat hij ook heeft gezien dat ik heb geblogd over het onderwerp. En dat dat prima is. Altijd fijn natuurlijk om met instemming van anderen bezig te zijn. Hij geeft ook aan dat van genderneutraliteitsdwang geen sprake is geweest. Hij zegt het niet expliciet, maar met genderneutraliteit heeft het blijkbaar alles te maken. Er was veel kritiek op de term tafeldame, vertelt hij verder.

Veel kritiek

Ik voel met hem mee. Als je zoals ik al meer dan 30 jaar in het communicatievak zit, dan weet je dat iedereen met alles wat je doet meekijkt en oordeelt. Als het niet goed is hoor je het en als het wel goed is hoor je het meestal niet - op een uitzondering na. De tafeldame en tafelheer zijn dus na veel kritiek verdwenen.

Nivelleren

Als iedereen meedenkt en meekijkt profiteer je van veel kennis. Dat is ook het idee achter ons intranet. Samen weet je immers meer. Dus dat is slim vanuit het oogpunt van kennis delen. Maar als het gaat om meningen, om creativiteit en originaliteit kan het ook de andere kant opslaan. Dan werkt een grote groep vaak nivellerend: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En daarmee doe je iedereen tekort. Ongewoon doen levert namelijk innovatieve gedachten, creatieve vondsten en originaliteit op. Met ongewoon onderscheid je je van het gewone. En misschien nog wel belangrijker: het is ook veel leuker om niet altijd gewoon te doen. Het levert de sjeu waar ik zo dol op ben.

Jammer

De stap van tafeldame en tafelheer naar groepsbeheerder vind ik een nivellerende stap. We gaan gewoon doen met elkaar. Jammer, maar het zij zo. Ik heb het nu denk ik wel verwerkt.

Ik heb geen tatoeage nodig...

want jij zit toch al onder mijn huid

Op de donderdagavond kijken we hier naar de Britse datingshow Naked Attraction. Naked Attraction is een datingshow waarin een single kan kiezen uit 6 naakte partners. Van tevoren vertelt zo'n single wat hij of zij fysiek aantrekkelijk vindt en daar worden de partners dan op geselecteerd. Per ronde wordt een deel van hun lichaam onthuld - te beginnen bij het onderlichaam, vervolgens het middenstuk en tenslotte zien de deelnemers elkaars gezicht. Bij iedere ronde wordt de single die op dat moment als het minst aantrekkelijk wordt beoordeeld weggestuurd.

Educatief

Tussendoor krijgt de kijker educatieve feitjes voorgelegd. Zo weet ik nu dat mannen dol zijn op volle lippen, omdat dat ze doet denken aan de schaamlippen van de vrouw. Ook weet ik dat vrouwen graag een man met een lovehandle hebben. Die zou namelijk meer aandacht voor een vrouw hebben dan een spierbonk. Of dat 81% van de mannen de voorkeur geeft aan een zandloperfiguur. Het mag duidelijk zijn: dit had ik niet graag willen missen.

Biologisch

Als een lichaam zo in porties wordt opgedeeld, heb ik ook zeker zo mijn voorkeuren. Daar hoef je niet over na te denken, dat gaat vanzelf. Het is pure biologie. Voor mij geldt dat het gezicht alles kan veranderen. En daarmee blijk ik niet uniek te zijn. Volgens biologen is voor vrouwen het gezicht heel belangrijk, terwijl voor mannen het gebied tussen hals en knieën de doorslag geeft. Het is onderzocht, maar toch kan iedere kijker van het programma Naked Attraction wekelijks zien dat vrouwen ook niet onverschillig staan tegenover het gebied tussen hals en knieën.

Het vlees in de kuip

De deelnemers geven zich op voor dit programma omdat ze letterlijk willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Zodat ze niet worden teleurgesteld als iemand uit de kleren gaat. Het spreekt voor zich dat je niet veel schaamtegevoel moet hebben om mee te doen aan het programma. En dat geldt eerlijk gezegd ook als je naar het programma wilt kijken.

De schaamte voorbij

Gelukkig heb ik jarenlange ervaring in het kijken van beschamende programma's, dus ik ben de schaamte allang voorbij. Zonder gêne kijk ik dan ook naar Naked Attraction. En zo doe ik dan ook wat bodytrends op. Wat me opvalt is dat heel veel deelnemers tatoeages hebben. Het is inmiddels gewoner geworden om wel een tatoeage te hebben dan geen. Voor mij is een tatoeage geen plus. Ik snap die behoefte om je lichaam te bekladden helemaal niet. Ook het verwijderen van schaamhaar wordt als 'netjes' bestempeld. En ook dat is voor mij geen plus. Maar ik val dan ook ver buiten de doelgroep van het programma. 

Onder mijn huid 

Vandaag zijn E. en ik 40 jaar samen. Destijds waren er nog geen datingprogramma's. En al helemaal geen naakte datingprogramma's. Maar die had ik ook niet nodig. Ik wist in een oogopslag dat wat ik zag me beviel. Ik hoefde hem niet zonder kleren te zien om dat te weten. En als ik van tatoeages zou houden, zou 40 jaar samen natuurlijk een goede reden zijn om E. een plekje op mijn lichaam te geven. Maar gelukkig hoeft dat niet. E. zit mij ook zonder tatoeage onder de huid.

Nooit meer tafeldame

Wat krijgen we nou?

Bij ons op het werk hebben we een sociaal intranet. Dat betekent dat iedereen met iedereen kan communiceren via het intranet. Alles wat je op het hart hebt kun je zelf plaatsen. Dat klinkt een beetje chaotisch en dat is het ook. Daarom wordt er veel gemopperd over ons intranet. Want vind alles maar eens terug als iedereen van alles gaat delen.

Sjeu

Maar het heeft natuurlijk ook zijn mooie kanten. Is er een onderwerp dat je met anderen wilt delen? Wil je ergens samen aan werken? Dan maak je gewoon een groep aan. Zo heb ik ook een aantal groepen aangemaakt. Als je zelf zo'n groep aanmaakt, dan ben je automatisch de eigenaar van de groep - of zoals dat bij ons charmant heette: de tafeldame. En als je een man bent, dan ben je tafelheer. Aan dit soort termen merk je onmiddellijk dat ik in een bedrijf werk waar we wel sjeu hebben. Het is een van de redenen waarom ik er zo graag werk.

Functiewijziging

Gisteren kwam collega S. bij me binnenlopen. Ze wil ook graag tafeldame worden van een groep die ik beheer. We hebben het er even over. Zij wordt lid van mijn groep en ik klik op haar foto om haar tafeldame te maken. Maar wat schetst mijn verbazing? De optie tafeldame is verdwenen. In plaats daarvan kan ik kiezen voor groepsbeheerder. Dat is hetzelfde natuurlijk, maar het is toch ook een wereld van verschil. Tafeldame is een hoffelijke en eervolle functie: elegant, charmant en sfeergevoelig. Een tafeldame is betrokken, ze koestert haar groepsleden. Een groepsbeheerder daarentegen is een gewone oppasser. Iemand die de sleutel heeft - als die er al zou zijn. Een groepsbeheerder beheert en beheerst. Dat vraagt niet de betrokkenheid die je van een tafeldame verwacht. Er gaat ook weinig warmte vanuit.

Teleurstelling

Ik word acuut overvallen door bittere teleurstelling over deze ongevraagde en onaangekondigde functiewijziging. Want daar kunnen we -gelet op alle verschillen die ik zie- toch echt wel over spreken. Van een eervolle functie ben ik een oppasser geworden. Wat zit hier achter? Ik heb wel een vermoeden. Ik ben bang dat ook bij ons op het werk de genderneutraliteitsdwang heeft toegeslagen. 

Nachtbraken

Midden in de nacht gaat mijn mobiele telefoon. Ik ben direct paraat. Het is de oudste. Ze is met haar auto onderweg vanuit Maastricht via Zwolle en is bij Assen gestrand. Haar uitlaat sleept over de grond. "Wat moet ik nu doen?", vraagt ze. Ik geef E. een elleboogje. Die kreunt: "ANWB bellen".

Advies: ANWB

Ik informeer ook nog even bij onze zoon, van wie de auto eerst was. Die wordt met moeite wakker. Doorgaans doe ik direct het licht aan, maar dat laat ik in een vlaag van meegevoel achterwege. Een dergelijke subtiliteit is hij niet van mij gewend. Hij is dan ook in verwarring. "Wie praat daar?" vraagt hij. Eenmaal wakker adviseert hij ook om de ANWB te bellen. De uitlaat is volgens hem na zoveel kilometers te heet om 'm op te binden. "Oké, dan doe ik dat", klinkt onze oudste opgewekt. Ze is nog klaarwakker en ik inmiddels natuurlijk ook. Ik besluit dan ook om haar op te wachten. Als ze thuiskomt praten we nog even en zo werd het nog een hele late nacht.

Wat scheelt het? 

Vanmorgen evalueren we de situatie met het hele gezin. De ANWB kwam, zag en overwon. "Het was zo gefikst", zegt de oudste. "De man van de ANWB heeft er een pijpje tussen gezet. Eerst had 'íe de verkeerde maat. Ik bood hem nog wel mijn centimeterband aan, maar dat hoefde niet. Hij heeft ook nog zijn vinger gesneden aan het pijpje. Ik bood hem ook nog een pleister aan, maar dat hoefde dus ook niet." aldus de oudste die altijd op alles is voorbereid - behalve dan op een slepende uitlaat. "Misschien kun je zelf bij de ANWB gaan werken", aldus onze zoon. Onze oudste is veel en graag op pad, liefst bij nacht en ontij. Dus wat dat betreft zou het passen. "Dan ga je er met je pleisters en je centimeterband op af. En als er dan iets ingewikkelders moet gebeuren, dan zeg je gewoon: Oh ik haal er even een collega bij." "Nou olie verversen zou ik ook nog kunnen", zegt de oudste. Dus ja wat scheelt het?

Dat doet de deur dicht

Verschil in karakter uit zich op heel veel manieren. Bij ons in huis kun je het aflezen aan de manier waarop we de deur opendoen. Dit weekend is de oudste ook thuis, dus we zijn hier in huis in volle bezetting. Ik ben als eerste paraat. Als een echt gewoontedier was ik rond een uur of zes wakker. Soms lukt het me nog wel eens om in te slapen, maar vanmorgen sta ik op. Zo zit ik voor dag en dauw met een boek op de bank.

Geruisloos 

Rond een uur of acht hoor ik een gerommel en gestommel en komt de volgende naar beneden. Er is geen twijfel mogelijk: het is onze zoon. Hij stampt de trap af en opent de deur met een ferme zwaai. Een half uur later meen ik iets te horen. "Volgens mij komt er iemand naar beneden", zeg ik tegen onze zoon. Even later gaat de deur geruisloos en tergend langzaam open. Het is onze oudste, maar het had ook E. kunnen zijn. Om kwart voor negen herhaalt dit ritueel zich: een vermoeden van beweging en het fluisterzacht en behoedzaam openen van de deur. E. dient zich aan. De jongste is de laatste. Ik ben er niet als zij opstaat deze zaterdagmorgen, maar ik weet hoe het gaat. Zij komt iets minder geruisloos de trap af, maar opent de deur net als E. en haar zus. 

Kramer

"Niet normaal", verzucht ik als de een na de ander de deur zo langzaam opent. Hoe ik de deur open? Volgens E. en de oudste komt het dicht in de buurt van de manier waarop Kramer dat in de comedy Seinfeld doet. Nogal abrupt inderdaad. Helemaal niet raar.