Relax & Chill

Ik ben goed bezig. Ik maak massa's Spotify-minuten en ik maak heerlijke playlists aan. Ik ben zeer te spreken over mijn eigen smaak. Dat ventileer ik ook regelmatig. Al vindt Spotify het allemaal een beetje somber. Ze raden me voortdurend droevige mixen aan. En ik moet eerlijk zeggen: ik ben inderdaad niet vies van een droevige mix. Dat kan ik met mijn van nature opgewekte inborst best hebben.

Buitencategorie 

Mijn relax & chill lijst speelt als E. en ik een broodje eten. Ik zie E. scherp luisteren naar een nummer. Hij is de onbetwiste muziekkenner in huis. "Weet je wat dit is?" "Reason to believe van Tim Hardin" antwoordt E. zonder met de ogen te knipperen. "Dat is te gemakkelijk", zeg ik. Ik aarzel niet en doe een Leo Blokhuisje: "Ik wil het nummer en de uitvoerende horen." Het nummer klopt. E. denkt even. "Karen Dalton", zegt hij dan. "Het was een gokje." geeft hij toe als blijkt dat het goed is. "Zij was bevriend met Tim Hardin." Ik zou het zo onderhand moeten weten, maar ik ben weer onder de indruk. Hij is echt buitencategorie. En ik heb hem aan de haak geslagen. Ik ben altijd al goed bezig geweest.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Oogsten uit het pennenba(n)kje

Deze week kregen we nieuwe banken. E. en ik zijn dit jaar 46 jaar bij elkaar en het is voor het eerst dat we er ook op uit zijn geweest om banken te kopen. De banken die we nu hebben afgedankt kocht ik na de brand online. Met de beperkte levensduur van 10 jaar waren ze echt op. De lichaamsafdrukken van ons hele gezin zaten erin en ze gingen er ook niet weer uit. Bij een van beide banken sprong een veer, waardoor de zitholte nog dieper werd. 

Vintage + duurzaam

Toen we gingen samenwonen kregen we een bank van mijn zwager en schoonzus. Zij hadden 'm weer gekregen van haar zus en zwager. De bank was opnieuw overtrokken met zwarte ribstof. Het was een jaren 60 bank met skaileren leuningen. Het was een fijne bank waar we met z'n tweeën op konden liggen. Die bank hadden we eeuwig kunnen houden, maar we hebben 'm echt opgebruikt. Daarna kregen we een compleet ameublement van de oom en tante van mijn zwager: een bank en twee stoelen. Ook een jaren 60 setje maar nu met ronde skaileren leuningen. We gaven het een nieuw stofje en klaar. Met die bank zijn onze kinderen opgegroeid. Hij kreeg nog een keer een nieuwe bekleding, maar uiteindelijk scheurden de leuningen kapot. Ik verlengde de levensduur nog door er kleden over te gooien. Dat was met opgroeiende kinderen praktisch bovendien. Ik hoorde de oudste een keer tegen een klasgenootje zeggen: "Je hoeft niet bang zijn dat je knoeit hoor. Mijn moeder gooit er zo weer een nieuw kleed over." En zo was het. In die tijd was praktisch alles in ons huis tweedehands of zelfgemaakt. Mijn vader zei altijd dat de hele inboedel met 25 gulden wel betaald was. Of een variant: dat een blind paard nog geen schade aan zou kunnen richten.  

Indrukwekkend

Vorige week kwam de oudste langs. "Als jullie nieuwe banken krijgen, dan moet ik nog wel even bij het pennenba(n)kje.", zegt ze. Zo noemt ze de bank waarin ze een aantal pennen en een ring is kwijtgeraakt. "Snij 'm maar open", zeg ik. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zet de bank samen met de jongste op zijn kant en masseert er van alles uit. Ze weet precies bij welke leuning ze moet zijn. De jongste vangt het op. Het is een indrukwekkende oogst van 10 jaar: pecannoten, pinda's, bibliotheekbriefjes, een haarspeldje, pennen, waaronder een Parkerpen, en dus inderdaad een ring.

 De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Siciliaanse dropstaafjes zijn mijn pinda's

Een oud-collega verstopte pinda's voor zijn vrouw. Dat deed hij op afspraak. Zij kon namelijk niet van de pinda's afblijven. De pindajacht werd onmiddellijk geopend zodra hij ze had gehaald. De rust keerde pas weer terug in huis als de pinda's soldaat waren gemaakt.

Emotionele waarde 

Bij mij is dat zo met drop. Het is dus zaak om geen drop in huis te halen. Maar drop is mijn ultieme troostvoer. De jongste verklapte laatst dat ze een voorraadje Siciliaanse dropstaafjes had aangelegd voor moeilijke momenten. Siciliaanse dropstaafjes zijn mijn pinda's. Ik jaag er niet op, want ik ben te discreet om in haar kamer te gaan zoeken (echt waar!). Dus zeg ik gewoon: "Heb jij nog van die Siciliaanse dropstaafjes?" "Wat is de emotionele waarde?", vraagt ze. Ze vindt namelijk dat ik een goede reden moet hebben om mijn ultieme troostvoer te eten. Ik denk even na. "Ik ben nog steeds benauwd", zeg ik. Ik had in de kerstvakantie een virale luchtweginfectie. Het hoesten is al erger geweest, maar zo nu en dan klink ik nog als een zware roker. En vanavond ben ik weer benauwd. Ik neem een slok Fluimicil, ik stoom en ik bedel dus om Siciliaanse dropstaafjes.

Voldaan

Blijkbaar heeft mijn benauwdheid voldoende emotionele waarde, want ze komt even later binnen met een zak Siciliaanse dropstaafjes. En nu zit ik hier voldaan op de bank. Geen Siciliaans dropstaafje meer te bekennen.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: