Regelmatig neemt E. een film mee van de bieb. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen: met wisselend succes. Vanavond zaten we paraat voor de Scandinavische film O'Horten. Wat mij betreft geen succes; na drie minuten verveelde ik me al dood. Te weinig tempo, geen spanning en te weinig actie naar mijn smaak.
Maar ik ben dan ook een fan van ziekenhuisseries waar
in korte tijd onwaarschijnlijk veel gebeurt. Ooit shockeerde ik een inmiddels
gepensioneerde collega met mijn imitatie van het introfilmpje van mijn destijds
favoriete ziekenhuisserie ER. Ik rende het kantoor binnen, kroop op mijn
knieën op het bureau en gaf een denkbeeldige reanimatie ten beste. Mijn
collega is nooit meer helemaal over die imitatie heen gekomen. En dat was alleen
nog maar wat er in de eerste seconden gebeurde. In drie minuten was er iemand
van de dood gered, hadden we minstens een amputatie gezien, waren ingewanden
weer op hun plek gestopt, was een relatie gestart of verbroken en was er een
sluimerend personeelsconflict de kop ingedrukt. Voor alle duidelijkheid: het
was niet of het een of het ander, maar alles tegelijk. En dan waren er nog
tweeënveertig minuten over waarin allerlei andere miraculeuze medische
kwesties en relatieperikelen de revue passeerden. Inmiddels kijk ik niet meer
naar ER omdat dat me ook verveelt, ik vind het tempo te laag. Tegenwoordig is
Grey's Anatomy mijn favoriete ziekenhuisserie.
Sinds ik de veertig ben gepasseerd, lijkt het of mijn
geduld steeds verder afneemt. Ik had verwacht dat je naarmate je ouder wordt
steeds geduldiger wordt, maar bij mij is dat niet het geval. Als ik niet direct
word gegrepen door een film, boek, televisieserie of muziek, dan leg ik het aan
de kant. Zo zal er door mijn ongeduld ook veel moois voor mij verloren gaan.
Gelukkig blijft er nog genoeg over.
De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten