Sinds een paar dagen 'zit' ik ook op Twitter. Het is nog even wennen. De baas zat al op twitter. Ik ben nog maar net in de lucht, of hij is al aan het volgen. En het duurt maar even voor ik een boodschap van hem ontvang via Twitter. Een berichtje op Twitter, een tweet, mag 140 tekens bevatten. En dat vind ik een leuke uitdaging. Ik stuur de baas dan ook twee boodschappen achter elkaar van precies 140 tekens. Opdat het hem niet ontgaat, twitter ik na twee berichtjes: "Dat was er net weer eentje van 140 tekens. Alleen om te laten zien dat ik het kan!" Hij is niet onder de indruk: "Verder alles in orde?" twittert hij.
Baas over woorden
Ooit liet ik me ontvallen dat ik geen andere
leidinggevende ambitie heb dan baas over woorden te zijn. Een weinig bescheiden
ambitie, waar ik een leven lang mee vooruit kan. Het minste wat een baas over
woorden moet kunnen is berichtjes van precies 140 tekens de wereld insturen. Ik
ben inmiddels zoveel baas over woorden dat dat me gemakkelijk afgaat. Het wordt
je ook gemakkelijk gemaakt: de tekens worden afgeteld.
Handmatig
Ooit deed ik het nog handmatig. Voor mijn afstuderen
deed ik met een een medestudente namelijk een jaar lang leesonderzoek onder
allochtone jongeren. Daarvoor schreef ik een aantal teksten in de week. Die
teksten moesten dezelfde moeilijkheidsgraad, hetzelfde thema en dezelfde lengte
hebben om een goede vergelijking te kunnen maken. Op een gegeven moment kon ik
bijna op de automatische piloot schrijven op leesbaarheidsindex en lengte. Ik
schreef ze op 85, 90, 95. Of dat ook gelukt was, kon ik pas zeggen na een
uitgebreide tel- en rekensessie. Dat hoeft voor Twitter dus niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten