67

De kogel is definitief door de kerk: we moeten tot ons 67e blijven werken. Het maakt niet veel indruk op me, ik kan me ook niet voorstellen hoe het is om helemaal niet meer te werken. Het duurt sowieso nog lang voor het zover is. E. en ik hebben het erover. "Ik las in de krant dat de kans groot is dat er binnen tien jaar een bacterie een waar slagveld aan zal richten. Die bacteries worden namelijk resistent tegen penicilline." Dus voor hetzelfde geld halen we die 67 niet. "De farmaceutische industrie kan op zich een ander middel ontwikkelen, maar dat doen ze niet omdat het financieel niet uit kan.", zeg ik. Ik lees het nu in de krant, maar het is niet de eerste keer dat ik het hoor. "Dat is toch eigenlijk crimineel: dat je zoiets ergs kunt voorkomen en het dan niet doet omdat het geen geld oplevert", zeg ik tegen E. E. is het met me eens. "Ik vind dat daar ook een rol voor de overheid ligt.", zegt hij. "Of voor de wereldgezondheidsorganisatie", zeg ik.

Het lijkt er echter niet op dat een van deze partijen zich hier in gaat mengen. En ook al zouden ze dat nu doen, dan zou het hoogstwaarschijnlijk toch te laat zijn, zo tekent ons dagblad op uit de mond van een specialist. De overheid is op dit moment namelijk druk met andere zaken: ze bereiden forse bezuinigingen voor op zaken als de gezondheidszorg en cultuur. Het stemt mij niet vrolijk. Ik zou niet trots op mezelf zijn als ik deze regering mee in het zadel had geholpen.