De grote verhuizing

Gisteren was het dan zover: we hebben onze oudste opnieuw verhuisd in Enschede. Het leeghalen van haar kamer was een eitje: ze had namelijk amper inboedel. In drie kwartier hebben we de bus van mijn zus volgeladen onder het toeziend oog van een Turkse man van middelbare leeftijd, een van haar huidige huisgenoten. "Oh, u lijkt op H. Een zus?", vraagt hij. "Leuk geprobeerd,", zeg ik. "haar moeder." Hij verdwijnt schielijk naar zijn kamer om de huisbaas op de hoogte te stellen van de verhuisactiviteiten. Vervolgens komt hij met zijn telefoon naar onze oudste: "De huisbaas voor jou." Met een verzuchting neemt ze de telefoon aan; hij is voortdurend in de lucht, één van de redenen waarom ze haar huidige kamer verlaat.  

Haar nieuwe kamer ligt in het gebied binnen de singels en haar medebewoners zijn studenten. Anders dan de vorige kamer beschikt deze kamer niet over een inbouwkast waar ze al haar troep en kleding in kan stallen. Daar staat dan wel tegenover dat deze kamer een stuk groter is, dat het dichter bij het centrum is  en dat de voorzieningen een stuk beter zijn. Naast haar opgang is een bakker en zelf woont ze boven een pizzeria en spaghetteria. Met name dat laatste is voor mij een nieuw fenomeen.

Om haar de benodigde pakruimte te geven, rijden we naar Ikea in Hengelo voor een paar kasten. Mijn zus is een kanjer in het in elkaar zetten van bouwpakketten. Met gezwinde spoed wordt de ene na de andere kast gemonteerd. Dan nog de gordijnen op maat maken en dan zijn wij klaar. Er staan nu nog een aantal dozen die de oudste zelf maar op haar gemak uit moet pakken. Uitgeput zakken mijn zus en ik achterover op het bed. "Hij is echt veel groter", zegt mijn zus. We staren naar het plafond. "Kirsty zegt altijd dat je naar het plafond moet kijken om een goed beeld van de grootte van een kamer te krijgen." Ik begrijp onmiddellijk wat ze bedoelt, want net als ik is mijn zus een fan van het programma De grote verhuizing, waar Phil en Kirsty iedere dag tussen 17.00 uur tot 18.00 uur mensen helpen bij het vinden van hun droomhuis. Een ongelukkig tijdstip, maar een echte fan weet hoe ze moet kiezen. "Het eten is al een paar keer aangebrand", zegt ze. Ik kijk 's avonds, want sinds de geneugten van de digitale televisie kan ik het terugkijken. En dat doe ik dan ook. Turend naar het plafond, zien we inderdaad dat deze kamer bijna twee keer zo groot is als de vorige. Kirsty zou het als volgt opsommen: "It's a decent size on the right location for a reasonable price." Kortom: een voltreffer. Nou maar kijken hoe het haar gaat bevallen.

Diepe slaap

Ik ben vroeg wakker. E. is nog in diepe slaap. Ik schurk me tegen hem aan. Hij is lekker warm en ademt rustig. Hij ruikt zoals E. ruikt. Lekker. Op de vroege ochtend lig ik zo in het schemerdonker vaak nog even te denken. Een pauzemoment voordat de dag begint. E´s ademhaling verandert. Hij gaat zo wakker worden.

Honderden kilometers verderop ligt Friso. Ook in diepe slaap. Het moet er ongeveer net zo uitzien: Friso, rustig ademhalend, warm en  ruikend naar Friso. Of zou de ziekenhuislucht zijn eigen lucht hebben verdreven? Er is alleen een verschil: of Friso ooit  weer wakker wordt is de vraag. En als hij al ooit weer  wakker wordt, is hij dan  nog steeds Friso?  Of is Friso nu eigenlijk al verdwenen? Is het warme, ademende naar Friso ruikende lichaam slecht een illusie van Friso? Hoe wreed is het dat je man, je zoon, je vader is verdwenen, maar dat hij er toch nog steeds is. Hoe kun je dan ooit geloven dat hij is verdwenen? Hoe kun je dan afscheid nemen? En hoe bepaal je wanneer je afscheid neemt? Kun je -als dat moet- ooit zo’n beslissing nemen?

Terwijl ik naar E’s slapende lichaam kijk, denk ik dat ik hem niet zou kunnen laten gaan. Zou ik dan ook tegen hem aan gaan liggen, luisterend naar het kloppen van zijn hart in zijn warme lichaam, genietend van zijn geur?  Ik weet het niet en gelukkig hoeft dat ook niet. E. wordt wakker.

Ik heb vreselijk met Mabel te doen.

Je verhuist niet naar een ander leven

Het uitvallen van weblog had op geen ongelukkiger moment kunnen komen, want wat is er veel gebeurd! Onze super is omgebouwd tot een Jumbo, ik bezocht voor het eerst in mijn leven een schoonheidsspecialiste, we ontvingen een Duitse uitwisselingsgast, onze jongste ging op uitwisseling naar Duitsland en ik verruilde mijn geliefde koelkast voor een iphone. En zo zou ik nog wel 165 andere kleine dingen kunnen noemen.

Maar het allerbelangrijkste is wel dat we in augustus na een hysterische kamerzoektocht uiteindelijk drie dagen voor ze in Enschede met het introductieprogramma begon een kamer voor onze oudste vonden. Samen met mijn zus reisden de oudste en ik op zaterdag af naar Enschede, vastbesloten om een kamer te vinden. En dat lukte: voor de middag had ze een kamer gekozen. Vooraf al had ze een zwak voor de kamer met het balkon. En ook al was die pimpelpaars: dat werd 'm. Niet voor een gat te vangen, zijn we 's middags direct begonnen met verven, want paars is nou eenmaal niet haar kleur. De Turkse huiseigenaar was stomverbaasd dat wij gehuld in wegwerpoveralls dat klusje klaarden. "Gaan jullie dat zelf doen?", vroeg hij. Zeker gingen we dat zelf doen en nog rap ook, want de volgende dag hebben we haar verhuisd. En zo had ze nog net voor de kick in zelf onderdak in Enschede. Gelukkig maar, voor ons een zorg minder.

Dus nu zit ze door de week in Enschede. Ze voelt zich er prettig: de studie past bij haar en ze voelde zich thuis in haar kamer. Maar onlangs veranderde het nette meisjeshuis waar ze instapte in een Turks mannenhuis. Goed voor smakelijke verhalen, maar in de praktijk toch niet wat ze als jonge studente voor ogen had. Dus volgende week gaan we haar opnieuw verhuizen, nu echt naar een studentenhuis.

Nu is ze dus alleen in het weekend nog thuis. Dat voelt nog steeds een beetje onwennig: het is nog steeds gewoner dat ze er wel is, dan dat ze er niet is. "Vind je het ook moeilijk?", vragen mensen dan wel. Maar nee, echt moeilijk vind ik het niet. Ze was er klaar voor en dan is het toch een heuglijke stap om te zetten. Je verhuist niet naar een ander leven, je wereld wordt alleen groter, las ik er eens over. En die heb ik onthouden.

Terug van weggeweest

Het heeft even geduurd, maar nu is het dan zover: Praats is terug! Op 22 augustus 2011 zou weblog.nl een dagje uit de lucht zijn in verband met een migratie. Een dag niet bloggen. Dat moet toch kunnen. Inmiddels zijn we een half jaar verder en nog is weblog.nl niet weer in de lucht. Hoe het zo vreselijk uit de hand heeft kunnen lopen met de migratie van weblog weet ik niet. Ik geloof er niet meer in en daarom ben ik overgestapt naar Blogger. Ik heb lang gewacht: eerst tot het goed ging komen. Ik kon namelijk niet geloven dat een grote partij als Sanoma Media, de eigenaar van weblog.nl, er zo'n potje van zou maken. Ik wilde eigenlijk niet weg bij weblog: 1500 berichten stonden er inmiddels. De eerste jaren van mijn blog maakte ik nog keurig een back up. Maar daar ben ik na twee jaar mee gestopt. Gelukkig heb ik alle 1500 berichten die ik in de afgelopen jaren heb geschreven veilig kunnen stellen. Die wilde ik namelijk graag meenemen. Maar ook aan mijn verzoek om me een exportbestand te leveren is door weblog.nl nog geen gehoor gegeven. Dus vandaag ben ik begonnen met een deel handmatig terug te zetten.

Een enorme klus en ongewoon ook natuurlijk, want welke blogger plaatst op een dag vijftig berichten? Dat wekte argwaan bij Blogger. Nadat ik vijftig berichten had geplaatst, moest ik iedere keer een verificatiecode intoetsen om te bewijzen dat ik geen computer ben. Het vordert gestaag: ik heb april, mei, juni en juli van 2007 inmiddels geplaatst. En vanaf nu probeer ik daar weer nieuwe stukjes aan toe te voegen.

Dus vanaf vandaag is Praats weer terug. Morgen zal ik even een update geven van het afgelopen half jaar.