Vandaag gaan E. en ik op tegeljacht. Alles lijkt nu samen te komen. Des te meer keuzes we maken, des te completer wordt het plaatje in mijn hoofd. De bouw -of zoals wij zeggen 'de bòh', wordt langzaamaan ons huis. Het kiezen gaat goed. Beter dan verwacht. We krijgen de slag te pakken.
"Als ik u kan helpen, zegt u het maar", zegt de man van de tegelgroothandel. "We kijken eerst even", zeg ik. En dat doen we. Maar al snel merken we dat er teveel is om te bekijken. We krijgen geen overzicht. "We moeten er even doorheen geloodst worden", zeg ik tegen E. "Ik ga die man even vragen." Zo gezegd, zo gedaan. De man leert ons het verschil tussen gebakken en gesneden tegels, Hij geeft ons inzicht in de ins en outs van de juiste maatvoering. En dan is het een kwestie van kiezen: dit wel, dat niet. We komen eruit. "Beslis niet overhaast", zegt de man. "We hebben alles op voorraad, dus u kunt op ieder moment beslissen." Dat is mooi, maar het is niet nodig. We bestellen nog niet, maar we weten het zeker. Het verdere verloop kennen we inmiddels ook al: de leverancier stuurt een offerte en dan weten we of het al dan niet binnen de begroting past.
Als we naar buiten lopen, zeg ik tegen E. "Het liep gesmeerd toch? Als je maar op het juiste moment hulp vraagt." "We zijn gewoon goed coachbaar.", zegt E. Dat is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten