"Wat staat er voor vandaag op het programma?", zegt E. Hij bedoelt eigenlijk of er nog bouwgerelateerde zaken zijn. Die zijn er nog zat, maar vandaag hebben we geen afspraken. En ik heb besloten om vandaag even net te doen of we niet bouwen, of we geen brand hebben gehad. Gewoon even koploos lekker op pad zijn. Dat deed ik namelijk voor de brand ook regelmatig.*"Niks", zeg ik. "Wat een ongekende luxe", zegt E. Inderdaad.
Dus ik stap vanmorgen in de auto en ga op toernee: naar de bakker, naar de groenteboer -alleen voor de sinaasappels met de mooie stickers, herhalingsrecepten bij de dokter in de bak gooien, een retourzending voor Wehkamp naar de sigarenboer brengen, nog even naar het winkelcentrum Martenshoek en vervolgens nog even naar Gorecht (ze noemen het nu De Kleine Meren, maar op de een of andere manier raak ik Gorecht maar niet kwijt). En dan heb ik alle winkelcentra in onze woonplaats gehad. Ik heb ook overal iets gekocht, dus ik heb evenwichtig geïnvesteerd in de levensvatbaarheid van onze winkelgebieden.
Tussen de bezoekjes aan de winkelcentra door, ga ik nog even met de auto door de autowasstraat. Dat was echt even nodig. Bij onze vaste autowasstraat is de woensdag een actiedag: extra goedkoop. Ik ben niet de enige die dat aantrekkelijk vindt: voor me proberen twee hoogbejaarde mensen hun auto te wassen. Dat gaat niet vanzelf. De man van de wasstraat helpt ze. De oude man rijdt eerst te ver door, stopsignalen negeert hij. Zijn vrouw staat inmiddels naast de auto. Met wat assistentie rijdt hij in zijn achteruit weer de wasstraat in. De antenne wordt met zuignapjes vastgezet, een plastic hoesje om de achterruitwisser en dan kan het wassen beginnen. Een beetje eng vinden ze het wel om hun auto over te leveren aan dat grote apparaat. Ze blijven dan ook in de wasstraat staan. De man staat precies onder de roldeur. Als de hete was aan de beurt is, zakt de deur. Ik gooi mijn autodeur open: "Pas op!", roep ik. En net op tijd trekt zijn vrouw hem onder de deur vandaan. Gelukkig maar, want dat is toch geen manier om aan je eind te komen.
Het was lekker om weer even zo op pad te zijn. Dat had ik nodig en dat is blijkbaar niet onopgemerkt gebleven. "Je bent niet je vrolijke zelf.", zegt E. vanavond. "Ik wil mijn oude leven gewoon weer terug", zeg ik inderdaad licht mokkend. "Zo erg is het toch niet? Als jij het opgeeft is het gebeurd", zegt E. "Ik kan de moed er niet inhouden." Nee, zo erg is het ook niet. En de moed erin houden kost me meestal geen moeite. Maar soms wel even.
*Ik heb inmiddels zo'n 100 blogjes uit 2008/2009 geïmporteerd op deze weblog. En het leven dat ik toen had staat me aan. Een beetje rondhangen, de tijd laten passeren met dingen die niet per sé hoeven of moeten. Lekker klussen. Gewoon winkelen zonder doel, niet iets moeten kopen. Na heimwee naar het huis word ik nu overvallen door heimwee naar het leven dat ik had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten