Het is hoogzomer: warm, een beetje vochtig. En dan zijn ze er weer: muggen. Iedereen die er een beetje (over)gevoelig voor is vreest het geluid van een mug vlak voor de steek. Aanvankelijk hoor je een zeurend zoemend geluid, een beetje verveeld lijkt het wel. Dat is het geluid van een rondvliegende mug op zoek naar een slachtoffer. Die komt er altijd en dat weet zo'n mug. Als het zeurende gezoem plaatsmaakt voor een hoog opgewonden geluidje, dan ruikt de mug bloed. Dat geluid zwelt aan naarmate de opwinding stijgt en dan wordt het ineens stil. Op het moment dat het stil wordt, wordt er gestoken.
Als E. en ik samen in een kamer zitten of liggen of buiten zitten, dan ben ik degene die gestoken wordt. Het resultaat is niet fraai: waar je bij E. amper een prikje ziet, krijg ik grote rode harde plekken, soms beurs, soms met blaren of zelfs bloedblaren. De aangedane plek blijft de hele zomer goed zichtbaar en soms zelfs ook een aantal zomers daarna. Het zijn allergische reacties op een muggensteek. Zo'n mug zou dus veel beter E. kunnen kiezen, die heeft er minder last van. Maar zo werkt het niet: er is geen ontsnappen aan. Ze laten me alleen met rust als onze oudste in de ruimte is, want dan is zij de pineut. Haar bloed is nog aantrekkelijker dan dat van mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten