Vanmiddag zag ik iemand die lang geleden haar partner verliet voor haar grote liefde. Haar grote liefde deed hetzelfde: hij verliet zijn partner voor haar. Samen kregen ze kinderen. Vanmiddag zag ik haar in het voorbijgaan. Ze was alleen. Niet dat ze alleen is, maar ze is ook al heel lang niet meer bij wat ooit haar grote liefde leek. Zo groot was de liefde uiteindelijk niet. Of misschien wel even, maar niet voor lang. Hoe lang het gaat duren weet je van tevoren niet. Toch fascineert het me: hoe kan iets wat ooit zo'n grote liefde leek zomaar weer voorbij zijn? Hoe kan het dat het bij anderen -zoals bij E. en mij- blijft voortduren? Is dat mazzel, talent, hard werken, of willekeur? Of misschien een combinatie van al die factoren?
Hoe dan ook, ik ben er heel blij mee dat ik bij de gelukkige tweede groep hoor. Of zoals Claus ooit publiekelijk tegen Beatrix zei: "Ik ben zo gelukkig. Ik heb zoveel aan je te danken. Het is
fantastisch. Dank je Beatrix.'' Het ontroerde me. Beatrix voelde zich wellicht enigszins ongemakkelijk onder deze publiekelijke liefdesbetuiging. Ik zou hetzelfde tegen E. kunnen zeggen. "Ik ben zo gelukkig. Ik heb zoveel aan je te danken. Het is
fantastisch. Dank je E.'' Die voelt zich daar meer dan een beetje ongemakkelijk bij. Maar het is zo en niet voor niets is een lijfspreuk in zijn familie: Woarhaid mag zegd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten