Blind kopen

Een tijdje geleden vertelde ik collega dat ik eigenlijk geen spullen meer wilde. Dat is een opmerkelijke uitspraak voor mij. Ik ben namelijk mijn leven lang van het verzamelen geweest. Maar het klopt: na de brand verhoud ik me anders tot materiële zaken. Ik sta er min of meer onverschillig tegenover. Aanvankelijk wilde ik eigenlijk niks en alhoewel er wel enige sprake van herstel is; ik hoef nog steeds niet zo nodig. Ik kan er wel even wat psychologie van de koude grond op loslaten: de dingen die ik echt belangrijk vond zijn er niet meer. En nu lijkt het een beetje alsof ik niets meer echt belangrijk wil laten zijn. Als iets je onverschillig laat, dan maakt het namelijk ook niet zoveel uit of je het wel of niet hebt. Maar wie weet, misschien ga ik nu we weer thuis zijn wel weer spullen verzamelen.

Waar ik in ieder geval nog steeds graag kom, dat is de kringloop. Maar ook daar beoordeel ik iets minder snel als een must have. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Toen ik dit tekstbord zag staan, aarzelde ik geen seconde: die moest ik hebben. Dit schreeuwde van alle kanten must have. T E K S T B O R D   M E T   L O   S E  L E T T E R S stond erop. "Staat er geen s omdat er niet voldoende letters zijn?", vraag ik de dame van de kringloop. "Dat weet ik niet", zegt ze. Het komt er op neer, dat ik de letterbak 'blind' moet kopen en het risico op een kat in de zak moet nemen. Nou dat durf ik nog wel aan. Ik heb het afgelopen jaar grotere risico's genomen, dus ik koop het bord met bijbehorende letterbak voor €7,50. Waarom? Omdat het een vondst is, een item dat hoort bij een tijdperk. Het zal niet meer gemaakt worden en daarom is het nu al geschiedenis. Het is voor mij omgeven door jeugdsentiment: ik zie de aankondigingen op eenzelfde bord in het dorpshuis in mijn geboortedorp nog: Floralia 5 september, vogeltjestentoonstelling. En hoe leuk is het om hier je eigen boodschappen op te pinnen? Opgetogen ga ik terug naar huis.

De oudste ligt op het moment dat ik met het bord thuiskom gevloerd op de bank. Ze komt bij van een introductiekamp. De jongste neemt het bord onmiddellijk in beslag. Ze vindt het te gek. "Gelukkig zei ik als eerste dat ik het leuk vind", zegt ze als haar zus even later wakker wordt en aangeeft dat ze het ook een leuk ding vindt. Ze pint dat het een lieve lust is. Er zijn al verschillende teksten gepasseerd. Deze zette ze zelf even op de foto - voor bij mijn blog.