Wat ben ik toch een bofkont! Vanmorgen hoor ik voor de radio dat de hersenen van mensen die tweetalig zijn langer fit blijven. Zit ik met mijn Gronings (en daarnaast het Nederlands) toch even helemaal gebeiteld! Ik wist het altijd al. Gisteravond had ik een etentje, deels met mensen die ik al lang niet gezien had. Een van hen haalde herinneringen op: ooit waren we met z'n allen op kerken- en kroegentocht toen we een ploeg van Radio Noord tegen het lijf liepen. "Jij gaf toen nog een interview in onvervalst Gronings", zegt hij nog steeds enigszins verbaasd. Hij is de enige niet. Ooit kreeg ik een heel verbaasde reactie van iemand omdat ik als rasechte Groningse Nederlands ging studeren. Alsof dat ook maar iets met elkaar te maken heeft. Nou ja wat zal ik zeggen; nu ik weet wat ik weet over mentale fitheid en tweetaligheid: er zijn mensen die op jonge leeftijd al gebaat zouden zijn bij tweetaligheid.
Mijn houding ten opzichte van het Gronings is niet veranderd. Met onze kinderen praat ik Gronings, net als met E. Voor de kinderen geldt dat ze niet allemaal Gronings tegen ons praten. Onze zoon wel. Hij is vandaag aan het werk. Voordat ik ga koken informeer ik even of hij thuis eet, of bij zijn oom, die dit weekend alleen thuis is. "Eetstoe hier of bie dien oompie?" sms ik hem. Even later krijg ik een sms'je retour. "Ik eet gewoon thuis". Het is afkomstig van de aannemer. Die had ik deze week nog een berichtje gestuurd. Met de kinderen whatsApp ik meestal, maar omdat ik denk dat hij nu geen beschikking heeft over internet, sms ik maar even. Maar goed, het sms'je is dus verstuurd naar de laatste persoon die ik ge-sms't heb. Ik ruim het misverstand even uit de weg. "Nou eetse din! Blij dat ik weet dat je gewoon thuis eet vanavond :). Het sms'je was voor onze zoon bedoeld" sms ik. "Dat had ik al begrepen" sms't hij terug. Met enig knip- en plakwerk komt het sms'je ook nog bij onze zoon terecht. Die laat weten dat hij niet thuis komt eten. Hij eet samen met zijn oom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten