Crisisbakken

"We komen weer niet uit", zegt E. vanmorgen. Hij staat met het laatste restje brood in de hand. Twee maal in de week halen we een vaste bestelling bij de bakker. Een deel gaat op voor direct gebruik, de rest gaat in de vriezer, zodat het vers blijft. Onze bestelling is al sinds jaar en dag gelijk. Toen de oudste uit huis ging moesten we het een klein beetje naar beneden bijstellen, maar sindsdien is het weer constant. Er zit niet veel variatie in onze gezinsconsumptie. Het gebeurt wel eens dat we niet genoeg hebben. Dan halen we gewoon bij. Maar nu lijkt er een lijn in te zitten. Al weken achtereen moeten we een dag eerder brood halen. Aangezien we niet meer eten is daar maar een verklaring voor: de broodjes zijn kleiner. "Volgens mij zijn ze kleiner", zeg ik tegen E. "Ik heb er laatst al iets over gezegd, maar ze zeiden dat het allemaal hetzelfde gewicht is. De ene keer pakt het gewoon net iets groter uit dan de andere keer." Maar nu zijn het wel heel veel keren op een rij. Dat kan geen toeval zijn. De bakker bakt het broodje vast net iets kleiner om de crisis door te komen: het is crisisbakken.