Een groene zee

We rijden in de auto -door de Woldstreek naar het Noorden. En dan - bij het verlaten van de bebouwde kom - treft het ons als een donderslag: de verpletterende schoonheid van gecultiveerd land. Niet begrensd door bomen. Groen, niets dan groen. Aan onze rechterhand een perceel zomergerst. Frisgroen, een beetje wazig door de haren die aan de are zitten. Heel bijzonder. En dan de harde westenwind die precies over het perceel blaast. De aren kunnen niet anders dan meebuigen. Rij na rij buigen ze het hoofd. En dan - als de wind iets afneemt - veren ze terug. Tot de wind ze weer tot buigen dwingt. Zo golft het heen en weer. Het is adembenemend. Het is doodstil in de auto. Tot ze de stilte verbreekt en precies verwoordt wat we zien: "Het is net een groene zee".