46 jaar geleden werd ik uit haar
geboren. Me toen nog volstrekt niet bewust van dat voorrecht.
Vanzelfsprekend was het toen ik kind
was. Vanzelfsprekend haar liefde. Vanzelfsprekend haar aanwezigheid.
Vanzelfsprekend de troost. Vanzelfsprekend de steun. Vanzelfsprekend haar
creativiteit. Vanzelfsprekend de ruimte die ze bood.
De waardering kwam toen ik een vrouw
werd. Waardering voor haar kracht. Waardering voor haar humor. Waardering voor
haar loyaliteit. Waardering voor haar karakter. Waardering voor wie ze is.
En de herkenning nu ik zelf moeder
ben. Herkenning van de vragen. Herkenning van de keuzes. Herkenning van de
vanzelfsprekendheid. Herkenning: dat doe ik net als zij, dat heb ik van
haar.
46 jaar later ben ik me er wel van
bewust: van het voorrecht dat zij mijn moeder is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten