Een onbeschreven blad

Mijn lichaam is een onbeschreven blad. Natuurlijk, het is getekend door het leven: de jaren, de zwangerschappen. Ik heb een litteken op mijn duim van die keer dat ik achterop de fiets van een vriendje zat. Maar er is niet in gesneden, gepierced of op getatoeëerd. Waar vind je dat nog? Als ik in het zwembad ga aquajoggen, dobberen rondom mij onder andere dolfijntjes, slangen, zeehonden, boeketten en spinnenwebben. De badmeester gaat soms zover dat hij mensen aanspreekt met hun tatoeage "Hé zeehondje, wel even opletten hè."

Er is bij mij zelfs geen gaatje voor een oorbel geprikt. Een tattoo gaat nog weer een andere grens over. Mijn beeld van tattoos is bepaald door de tattoo van mijn opa. Vol jeugdige overmoed liet hij een wulpse vrouw op zijn onderarm tatoeëren. Een vrouwennaakt in blauw met golvend haar tot op haar enkels. Duidelijk geïnspireerd op de Venus van Milo. Hoe dan ook, hij heeft zich er zijn hele leven voor geschaamd. Zijn onderarmen bleven bedekt. Alleen af en toe vingen we een glimp van haar op. In de loop der jaren was ze een beetje uitgelopen. Dat wat ooit een mooi strak en dun lijntje was, leek met het verstrijken der jaren steeds meer op een schets met een dikpunter. Zijn advies was: "Nooit doen." En hij kon het weten. Hij heeft er ongeveer zeventig jaar aan vast gezeten.

Veel mensen denken niet veel verder dan het moment als ze zo'n tattoo laten zetten. Daarvan ben ik overtuigd. Ze denken er niet aan dat die prachtige krans op hun bovenarm later gaat flubberen. Dat schattige blaadjes straks donkerblauwe vlekken zullen zijn. Of dat dat hartje boven op hun borst later tien centimeter lager hangt. En dat er weinig liefdes een heel leven meegaan.

Ook mijn oom liet een hartje op zijn pols tatoeëren. Met een banier met daarop de naam Paula. We hebben Paula nooit gekend. Dat was alweer over toen de inkt gedroogd was. Laatst trof ik hem. Hij zat in de auto en hij leunde nonchalant met zijn arm buiten het raam. "Hé, zeg ik, wat is er met Paula gebeurd?" De P, de A, de U, de L en de A; ze waren samengesmolten tot een blauwe balk. En zo is Paula dan toch definitief uit zijn leven verdwenen.