Onder de navel

Een broek hoort onder de navel. Hij brengt het alsof het een natuurwet is. Hij ligt werkelijk in een deuk omdat twee meisjes in zijn klas hun gymfietsbroek tot onder de oksels optrekken. Ik vermoed dat dit iets is overdreven. Het is allemaal des te erger, omdat ze hun shirt bij hun broek instoppen. Dat kan helemaal niet. Hij demonstreert het met verve en ligt opnieuw in een deuk.

"Het is geen gezicht", hijgt hij na. En dan volgt er een nauwgezette uitleg. Een broek hoort niet boven de navel te komen. Dat kan niet. Hijzelf draagt 'm natuurlijk precies zoals het hoort. Maar als je moet kiezen tussen een broek die te laag hangt en eentje die te hoog zit? Daar is geen twijfel over mogelijk: altijd kiezen voor de afzakkende broek. 

"Het is geen natuurwet", werp ik tegen. "Het is een modewet. En die verandert. Het is maar of je eraan mee wilt doen." En ik vertel dat bijvoorbeeld in de jaren zeventig, ten tijde van Grease je juist compleet voor paal stond met een afzakkende broek. Het maakt natuurlijk geen indruk. Maar dat had ik ook niet verwacht.

Toen ik zo oud was als hij, deden we op de lagere school een show. Een muziekgroep uit Hawaï arriveerde op Bongerd Airport (genoemd naar het dorpshuis waarin de show werd opgevoerd). Ik was destijds erg van de hoge onderbroeken. Mijn moeder heeft als Brugmans moeten praten om me ervan te overtuigen dat een Hawaïmeisje haar rokje laag op de heupen draagt. Ik was niet te bewegen tot het dragen van een heupslip, dus mijn moeder - niet voor één gat te vangen- naaide één van mijn hoge Nibbelke-onderbroeken om.  Niet iedere moeder had evenveel overtuigingskracht en vindingrijkheid, getuige de foto's die er van dit evenement zijn gemaakt. Maar die van mij godzijdank wel: bij wijze van hoge uitzondering ging ik om en liet ik mijn onderbroek zakken tot onder de navel.