De knopendoos

Ik ben gek op fournituren. Altijd al geweest. Knopen, band, voering, zijde, kant, ritsen; alles om kleding mee af te werken vind ik prachtig. Mijn oma had altijd een mooie knopendoos. Ze knipte de knopen van oude kleren en die kwamen dan in de doos. Ook had ze een mooie verzameling met kantjes. En mijn moeder nam die gewoonte van haar over. Uit de boedel van mijn oma kreeg zij de kantjes en de knopen. Sommige zijn al heel erg oud.

Toen ik in de stad ging wonen, stond er op de markt een leuke fourniturenman. Geflankeerd door twee leuke vrouwen die hem ook leuk vonden. De onderlinge verhouding was me niet helemaal duidelijk, maar het was wel spannend. Hij was fourniturenman uit overtuiging, dat zag je zo. Ik denk dat hij de eerste carrièreswitchman was. Het leek mij destijds ook reuzegezellig: fourniturenvrouw op de markt te zijn. Ik ging er regelmatig langs.

Ik heb zelf inmiddels een collectie knopen en kantjes opgebouwd. Ik heb zelfs een tijdje zelf stofknopen gemaakt. Ook heb ik wel knopen, kant en band opgekocht uit opgedoekte fourniturenzaken. Want gespecialiseerde fourniturenzaken zijn er bijna niet meer in Nederland. In België wel, ontdekte ik. Soms neem ik zomaar mooie knopen mee. Ook als ik er nog geen bestemming voor heb. Af en toe wissel ik de knopen van een jasje. Dan is het opeens een heel ander jasje.

Vorige week kreeg ik een knopendoos van A.. Hij is van haar moeder, maar die gebruikt 'm niet meer. Ze had me geen groter plezier kunnen doen. Ik heb thuis eerst de hele doos omgekeerd en ze bekeken, ze stuk voor stuk door mijn handen laten gaan. Er zitten hele mooie in. Ik heb er vier uitgelegd: kijken waar ik die aan kan zetten. Misschien moet ik er maar iets voor maken.