Keukenklassiekers

 

Sinds twee jaar hebben we nieuwe - in de winkel gekochte- meubels. Tot dat moment woonden we op een jaren '60 setje dat -wanneer de kussens waren versleten- gewoon weer van een nieuw stofje werd voorzien. Onze oudste zei toen ze nog klein was altijd ter geruststelling tegen vriendjes en vriendinnetjes: "Het geeft niet als je knoeit. Dan gooit mijn moeder er gewoon weer een nieuw kleed over." Twee jaar geleden kwam daar een eind aan. Er was zoveel op geknoeid, dat een nieuw kleed niet meer mocht baten.

Wat is gebleven zijn de keukenklassiekers: houten jaren '60 stoelen. Zes kregen we uit de inboedel van E's oma. Vier kocht ik voor vier gulden in de dump in Winschoten. Het geheel wordt afgemaakt met een caféstoel met leuningen in dezelfde lijn. Die stoel heet Lucas, naar zijn baasje. Mijn vader kreeg 'm ooit van Lucas toen hij last van zijn rug had. Lucas werd uitgeleend aan mijn tante. En op een gegeven moment deed die 'm naar de rommelmarkt. Daar kocht ik 'm vervolgens weer, zonder dat ik wist dat de bewuste stoel onze Lucas was.

Thuis zit ik op Lucas. E. en de kinderen zitten op een identieke keukenklassieker. Toch spreken de kinderen onveranderd over 'mijn stoel'. "Mam, als je een stoel pakt om te bloggen, heb ik liever dat je die van papa pakt. Niet die van mij. Je zet het iedere keer verkeerd terug. En dan zit ik op die van papa." Ik zie het verschil niet, maar ze helpt me uit de droom: "Hier zit een schuine kras. Die is van mij." De oudste heeft het nog bonter gemaakt. Zij heeft haar initialen in 'haar' stoel gekrast. Daar kan helemaal geen misverstand over bestaan.

Ook al ben ik blij met onze nieuwe meubels, ik hou meer van meubels met een historie. Ik ben gehecht aan onze keukenklassiekers. En die ingekraste initialen laten we mooi zitten: dat is nieuwe geschiedenis.