Vanaf onze zolderverdieping kunnen we de hele wijk overzien. E. en ik staan er graag even om buurtobservaties te doen. Een aantal weken geleden stond E. 's avonds over de wijk uit te kijken. "Ja hoor, het is weer gelukt", zegt hij. "We zijn de laatsten die naar bed gaan". Al die blokken gehuld in duisternis. Het liep tegen enen. Maar zo laat hoeft het niet eens te zijn. Ik ging gisteren om even na elven naar boven om de was te sorteren -onze zolderverdieping is een combinatie van slaapkamer en wasserette- en ook toen al waren er nog maar een paar verlichte raampjes in de hele wijk. 's Morgens herhalen we het ritueel. Voor ik naar beneden ga kijk ik vaak eerst door het dakraam uit over de wijk. En dan is het nog verdacht rustig, maar er branden meer lichten dan 's avonds.
In ons eigen huis waren we ook altijd laat, maar toen hadden we geen
hele wijk om onszelf mee te vergelijken. Nou dat wel zo is kan ik dus
met enige onderbouwing zeggen: wij zijn nachtbrakers. Echte nachtbrakers, altijd bezig om de dag te rekken, omdat we gewoon niet willen dat de dag al voorbij is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten