Vanmiddag heb ik een afspraak met een collega in het verpleeghuis. In de hal wacht ik tot ze me komt halen. Dat is geen straf, want er gebeurt van alles. Ik neem plaats op het ronde bankje bij de boom. Het lijkt een beetje op een binnentuin. Het pleintje is omringd door een winkeltje, een café, een kapper en een gemeenschapsruimte. Twee dochters wandelen met hun moeder rustig naar binnen. Moeder loopt in het midden. Ze praten zachtjes met elkaar. Het is een harmonieus beeld, terwijl de omstandigheden toch beslist niet gemakkelijk zullen zijn. Een mevrouw loopt druk heen en weer. Twee mannen rollen een plateau over de gang. Ze hebben net werkzaamheden verricht. "Ja jongens, gaan jullie dat maar doen, dan ga ik ... verzorgen." De naam van degene die verzorgd moet worden versta ik niet. Ze is heel bezig en komt zich verschillende malen melden op het pleintje.
Rust
Anderen nemen naast mij plaats en zien het allemaal rustig aan. Verderop in de gang komt een oude stijlvolle dame in een vrolijk gebloemd colbert en met een zonnebril op, rustig aanschuiven. Aan haar rollator hangen kleurige tassen die goed passen bij haar kleurige colbert. Het is een rustige wereld, waar tijd geen rol meer speelt. Alleen medewerkers lopen met versnelde tred.
Leger
De ouderen hebben geen haast. En waarom zouden ze ook? Alle bewoners bevinden zich -zoals mijn vader het altijd zegt- in het laatste wagonnetje. Haasten is nergens meer voor nodig. Daar ben ik me terdege van bewust, maar het wordt nog weer eens onderstreept als twee medewerkers van een begrafenisonderneming een vurenhouten kist naar binnen rollen. Ze melden zich bij de balie en rollen de kist vervolgens de gang in. Niemand kijkt er raar van op. Zo gaat dat als je in het laatste wagonnetje zit. Vandaag is die weer iets leger geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten