Gisteren trouwde collega. Ze deed dat in Friesland, waar ze woont. Met een aantal andere collega's was ik ook van de partij. Boezemvriendin en ik gingen voordat we afreisden eerst samen met andere collega's eten. Boezemvriendin zat achter het stuur. De heenreis bleef de tomtom in de tas, omdat collega haar tomtom had ingesteld. Het was immers nog licht en wij konden zo in de achtervolging. Dat ging prima, een onverwachte afslag buiten beschouwing gelaten.
De locatie van het trouwfeest is behoorlijk afgelegen. Dat heeft natuurlijk voordelen: geluidsoverlast zul je dan niet snel hebben. Maar als je er niet bekend bent, dan is het toch wel even zoeken. Eerst naar de locatie en toen naar de ingang (we hadden de verkeerde). Maar goed: eenmaal binnen kon het niet meer stuk. Voor de gelegenheid hadden we een lied ingestudeerd en dat ging zeer goed. Als een volleerd shantykoor zongen we onze tekst met een geraffineerde melodiecombinatie van "Toen wij uit Rotterdam vertrokken" en 'Lili Marleen'. Daarna gingen de voetjes nog even flink van de vloer.
Aan het eind van de avond stappen boezemvriendin en ik door en door gemarineerd weer in de auto. Boezemvriendin stelt de Tomtom in en dan zijn we klaar voor de reis van ongeveer een uur. Boezemvriendin volgt de aanwijzingen van de vriendelijke meneer van de Tomtom. "Zijn we hier vanavond ook langs gekomen?", vraag ik op een gegeven moment. "Dit lijkt me toch niet goed". De weg gaat over in een pad.Ik krijg een flashback van die keer dat mijn zusjes en ik met mijn moeder naar Spijk zouden gaan om daar in de zee te zwemmen. We eindigden midden in een weiland. Maar goed, dat was natuurlijk ver voor Tomtom. "Hij zegt het", zegt boezemvriendin. Zij twijfelt niet. "we zullen straks wel rechtsaf moeten." Het pad zit vol met kuilen, nu gevuld met grote plassen water; misschien een Romeinse ventweg? Boezemvriendin rijdt vol zelfvertrouwen door. "Volgens mij snijden we een flink stuk af", zegt ze. Dat denk ik ook wel. En inderdaad: even later komen we weer op een verharde weg. En daar zien we twee auto's met collega's voorbij rijden voor we de weg opdraaien. En ja, dan zitten we op de goede weg. Voor de rest van de rit had Tomtom geen Romeinse ventwegen meer op het programma: asfalt met vier banen. Wel zo lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten