Ik neem iedere dag twee winterwortels mee naar het
werk. Dat doe ik al jaren. Liever dan een appel, sinaasappel, banaan of
mandarijn, eet ik een wortel. Met name de bite van de wortel staat me aan.
Fruit is me al snel te zacht.
Vanmorgen zit ik alleen in het kantoor. Boezemvriendin
viert deze week namelijk krokusvakantie in Berlijn. Al starend naar het
beeldscherm, grijp ik op het aangewezen wortelmoment -zo rond een uur of tien-
naar een winterwortel. NIets wijst erop dat dit een ander wortelmoment zal zijn
dan gebruikelijk. Tot ik opeens het laatste stukje wortel verlies. Ik voel het
vallen, probeer het nog met een hand op te vangen, maar het lukt niet. Ik
schuif naar achteren om te zien waar de wortel is gebleven. Als ik de wortel
niet direct zie, spreid ik mijn armen. Misschien is het blijven hangen in de
plooien van mijn zwarte vest. Maar nee, geen wortelresten in mijn vest. Het
shirt dat ik vandaag draag heeft een vallende halslijn en biedt dus ook ruimte
voor een verdwijnende wortel.
De deur van het kantoor staat open, maar er is vandaag
toch bijna niemand aanwezig, dus ik kijk even bij mijn shirt in. Geen spoor van
de wortel, niet in mijn shirt, niet in mijn bh, niet op de vloer. Verdwaasd
kijk ik in het rond. Nog maar eens een dubbelcheck: vest, shirt, bh, vloer.
Niets. Nergens een spoor van wortel, verdwenen in het niets. Zou het komen
omdat ik deze week naar Gnomeo en Juliet ben geweest
dat ik denk dat dit een magische wortel was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten