Het hoogst haalbare

Van nature ben ik niet erg geordend. Ik doe wel altijd mijn best, maar wanorde ligt altijd meer binnen mijn bereik dan orde. Laatst wilde ik nog laten zien hoe ik voor onze zoon ooit een blauwe auto maakte van een hele grote kartonnen doos. Ik stroomlijnde de auto door de achterzijde van de doos rond te snijden en met papieren plakband te vormen. Blauwe kwast erover, blikjes als koplampen, een flesje met schroefdopje weggewerkt als tank, knipperlichten van lege danoontjes. Kortom, te leuk. Zo leuk, dat ik het meer dan eens op de gevoelige plaat vastlegde. Alleen toen het erop aankwam, kon ik de foto niet te voorschijn toveren uit de grote stapel foto's die her en der verspreid door het huis zwierven. (Jawel, let op! Ik gebruik hier niet voor niets de verleden tijd!) Ik had al eens een poging gedaan om orde aan te brengen door alle foto's die nog niet in een album waren geplakt in een doos waar eens nieuwe kussens in pasten te gooien. Dat is meestal de manier waarop ik zaken opruim: ik verzamel spullen die bij elkaar horen wel bij elkaar, maar zodanig dat je nog met geen mogelijkheid iets kunt vinden. Dat is dan ook eigenlijk geen ordenen, eerder het verplaatsen of verzamelen van rotzooi. Daar ben ik namelijk wel goed in. Ik wist dus dat die foto's ergens in die doos zaten, maar om ze eruit te selecteren, had ik misschien wel een halve dag moeten zoeken.

Daar moest maar eens verandering in komen vond ik. Wonderlijk genoeg geïnspireerd door mijn moeder (bij haar ligt net als bij mij namelijk ook wanorde altijd meer binnen het bereik dan orde), schafte ik bij de HEMA doosjes aan om mijn foto's als in een kaartenbak te ordenen. Ik sorteerde de foto's op jaartal. Vandaag werkte ik de laatste foto's in doosjes. Ik heb nu vijf kaartenbakken met foto's, natuurlijk een 'oude doos' en dan nog de foto's van de kinderen die niet in een album belandden. Omdat het zo mooi ging heb ik ook een doosje gemaakt voor kaarten, rouwkaarten en gedichten die ik wil bewaren.

Gisteravond was ik al flink gevorderd; ik had vier doosjes vol gesorteerde foto's. Mijn zus kwam me halen voor de zumbales. "Wat netjes!", zegt ze. "Dat wil ik ook!" Ze doelt op mijn mooie fotodoosjes. "Waar heb je ze gekocht? IKEA?" Ik vertel haar dat ze van de HEMA zijn. Mijn zus is een stuk geordender dan ik. Zij bewaart zaken keurig in ordners, ze vouwt handdoeken zo dat ze in keurige rijtjes liggen. Kortom, ze bedenkt dingen die ik echt nooit zou bedenken als het op orde en netheid aankomt. Zij is mijn goeroe op dat gebied. En nu neemt zij een voorbeeld aan mij voor het ordenen van haar foto's. Het complimentje van mijn zus is dan ook wat de Oscar is voor de filmwereld en de Grammy voor de muziekwereld: het is het hoogst haalbare. Negenenveertig jaar en nu al zover!