Ik had mijn leven op zoveel manieren
kunnen invullen. Ik had een heel groot gezin kunnen hebben. Daar was ik volgens
de vreemde kraamverzorgster die ons bij de eerste terzijde stond zeer geschikt
voor. Ik had ook decorbouwer kunnen worden, of bakker; meer met mijn handen
kunnen gaan werken. Mode-ontwerper of coupeuse kunnen zijn. Dat zit ook in mij.
Of ik had op een ander continent kunnen gaan wonen, als mijn wortels hier niet
zo diep in de grond hadden gezeten. Dan had mijn leven er heel anders
uitgezien. Maar dat heb ik allemaal niet gedaan.
Met iedere keuze die je maakt bepaal
je je weg en sluit je andere wegen af. Ongelovig als ik ben, kan ik me best
voorstellen dat mensen willen geloven in een leven na de dood. In één leven
benut je lang niet al je mogelijkheden. En dat lijkt zo'n verspilling. Ook
reïncarnatie heeft daarom iets aantrekkelijks. Maar daar geloof ik allemaal
niet in. Dus is het kiezen geblazen. Want als je niet kiest, hou je geen tijd
over om te genieten van de kleine dingen in het leven.
Als het erop aan komt zijn het
namelijk niet de grote dingen die je leven bepalen en inhoud geven. Het zijn de
kleine dingen. Dat werd nog weer eens duidelijk in mijn laatste gesprek met G..
Hij wist dat hij er niet lang meer zou zijn. "Als het zo moet ben ik er
wel klaar mee", zei hij. "Natuurlijk, er zijn dingen die ik nog graag
had willen doen. Ik zou graag nog een keer gaan kamperen, nog een keer een
stukje met mijn vrouw fietsen. Die laatste bladen nog inbinden. Maar dat komt
er niet meer van." Ik was diep ontroerd door de eenvoud en tegelijkertijd
de onmogelijkheid van die wensen.
Dus geniet ik van de kleine dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten