We maken een draak

Het is geen kinderachtig project. Maar daar houden we van, mijn zus en ik. We maken een wagen. Een wagen voor de optocht tijdens het schoolfeest in mijn geboortedorp. Eens in de drie jaar is het zover. Vroeger zat ik zelf op zo'n wagen. En in de afgelopen periode haar en mijn kinderen samen. Maar vier van de vijf zijn er alweer te groot voor. Dus alleen mijn jongste doet nog mee.

En omdat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste keer is dat we meedoen, hebben we er een megaproject van gemaakt. We maken een wagen met de titel F. en de laatste draak. En inderdaad: die draak is het megaproject. Het wordt een draak van ongeveer 2.20 meter hoog en 3.90 meter lang (inclusief staart). Na het denkwerk volgde het maken van het frame. Het frame is -op advies van onze vader- gemaakt van cirkels van mdf. Mijn zus woont op een boerderij, dus ruimte zat voor zo'n megaproject.

Laatst waren we zeer luchtig gekleed bezig om de draak in elkaar te zetten. Bij mijn zus op de boerderij rijdt het af en aan. Zo kwam er dan ook iemand iets ophalen. "In de schuur blijven", zei mijn zus. "We kunnen ons zo niet vertonen." Maar te laat: de tractorbestuurder had al iets zien schemeren in de schuur. Dus: de tractor uit en even een praatje maken. Waar waren wij mee bezig? Wij uitleggen. "En kommen doar din gain kirrels aan te pas?", was zijn vraag. "Nee," zeggen we "hier nait bie." Hij vond het maar vreemd. Eerlijk is eerlijk: mijn zwager heeft de draak later 'op poten' gezet en ervoor gezorgd dat het gevaarte op de wagen kwam.

Na de vervelende klus die het bevestigen van kippengaas op het frame was, zijn we nu in de weer met papier maché. Een klus die wij wel leuk vinden, maar die verder alleen mijn oudste leuk vindt. De anderen vinden het allemaal smerig: dat slijmerige behangplaksel aan je handen. Dus wij lekker kliederen: mijn zus, mijn oudste en ik. En mijn moeder, want die is ook niet vies van een potje smeren. Heerlijk; en dan 's avonds de overgebleven restjes behangplaksel van je armen peuteren.