Speelgoed waar je een batterij in
stopt; het is zeer verleidelijk op zekere leeftijd. Mijn zoon kocht van zijn
zakgeld bij voorkeur op afstand bestuurbare auto's. Vaak kostten de
buitenformaat batterijen meer dan het speelgoed zelf. Na een relatief korte
periode van spelplezier is het dan alweer over. Zijn de batterijen niet leeg,
dan is het wel kapot.
Nu is de jongste zover. Zij leidt
tot nu toe de poule met batterijgestuurde speeltjes. Tot nu toe is de score:
een babypop die drinkgeluidjes maakt en mama zegt, een aap die kan klappen,
boeren, drinken en slapen en een furby, een vogelbeestje dat ze op de
rommelmarkt kocht. "Het is een Furby original" zegt ze.
"Onbegrijpelijk dat mensen dat wegdoen. Ze dachten zeker dat hij het niet
meer deed."
Maar
dat was niet zo: er moesten alleen nieuwe batterijen in. Ze peutert het
batterijenklepje zelf los met een kruiskopschroevendraaier en vervangt ze. En
ja hoor, de furby begint met de oren te klapperen en te jammeren. Volgens mijn
dochter zegt hij: Sleep,
sleep, oh yeah. Maar dat beluister ik er zelf niet echt in. Het
klinkt gewoon als gejammer.
Wat is er zo leuk aan? "Het is
net echt". Maar net niet helemaal echt. En daar zit precies de charme:
deze spullen doen precies wat zij willen. Scheuren met een auto zonder dat je
zelf een centje pijn hebt als je uit de bocht vliegt. En bij de pop en de aap:
huilen als je dat wilt, slapen als je dat wilt en lachen als je dat wilt. En de
furby: lekker knuffelen met het nephuisdier, want ons echte huisdier is nou
eenmaal geen knuffelkonijn. En als je het zat bent, zet je het eenvoudig uit.
Het is de kinderversie van de maakbare wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten