De beugelbizniz

Het gaat er dan toch van komen. Onze middelste krijgt een beugel. Zijn kiezen staan niet goed op elkaar en hij heeft een overbeet. Erfelijk belast, aldus mijn moeder. Blij wordt hij er niet van, maar als het dan toch moet, dan ook maar het liefst zo snel mogelijk. Dus hebben we een afspraak gemaakt bij de plaatselijke orthodontist. Die ook nog eens nauwe banden heeft met Duitse collega's. En die zijn dan weer echt op de hoogte van het allernieuwste op het gebied van beugels. Aldus onze tandarts.

De orthodontist heeft er niet veel tijd voor nodig om te constateren dat er een beugel moet komen. Een blokjesbeugel. Boven en onder. Hij moet 'm dag en nacht in, maar mag 'm uitdoen bij het sporten en eten. En het duurt ongeveer negen maanden. De foto's wijzen uit of de beugel erin mag voor en tijdens of na het wisselen. Hij hoopt op het eerste.

Direct maar happen dan. De assistente kiest een passend hapbakje voor boven en onder. "Heb je een grote mond?", vraagt ze heel serieus. "Nee hoor, ik ben een lieve jongen", zegt hij - nog vol humor. Dan moet er gehapt worden. Eerst onder om het door de neus ademen ook even goed te oefenen. En dan boven. Nog een foto en dan is het klaar. Na de vakantie horen we meer.

Aan tafel praten we nog even na. De orthodontist wist al dat we kwamen. Hij blijkt goed bevriend te zijn met onze tandarts. En die was in de afgelopen week net op zijn verjaardagsfeestje geweest. Onze jongste schiet in de lach. "Ik zie het al voor me", zegt ze. "Een discobol aan het plafond en dan allemaal met een mondkapje op dansen." En dan zien we het allemaal voor ons: witte jasjes aan, blauw licht erop en swingen maar.