Stil in Westerpaauwen

Westerpaauwen, Luddeweer; het zijn namen die voor mij een deur in mijn geheugen openen. Ze brengen me terug naar de jaren zestig, toen er nog geen centrale verwarming was. Toen warmte in de huizen nog afkomstig was van kolen. Mijn vader was de kolenboer. Ik reed graag met hem mee. Het zijn herinneringen aan mijn vroegste jeugd.

De Dodge

Pa bracht brandstof langs de deuren met zijn Dodge. Ik zie me zo nog zitten voor in die vrachtauto. Ik kan de harde ronde banken nog onder mijn billen voelen. Bruin, zwart geaderd met hele stevige veren. De richting werd aangegeven door een vleugeltje. Dat klapte dan uit. En als je achterom keek zag je door het raampje de zakken antraciet en nootjes vier op de laadbak staan. De Dodge zag er altijd keurig uit. Pa verfde hem zelf donkergroen met een crème contrast hier en daar.

Wagons lossen

Soms deden we een vroege tocht. Dan moest er een wagon gelost worden in Stedum. Ik was een wakker kind, dus om vier uur opstaan was geen probleem voor mij. Terwijl pa dan aan het lossen was, bleef ik wachten. Het was mooi om te zien. Werken in alle vroegte en dan de zon op zien gaan.

Samen met mijn zusje

Later reed mijn zusje ook wel mee. Pa vond dat altijd wel goed, maar we moesten wel in de auto blijven zitten als hij aan het uitladen was. Probleem was dat mijn zusje geen zitvlees had. Zij hield het maar eventjes vol en dan moest ze plassen. En passant liet ze de gastvrije klant dan ook even weten dat ze bovendien een enorme dorst en honger had. Meestal met groot succes. Grootmoedig als ze was werd de buit wel altijd gedeeld.

Bevroren in de tijd

De wereld is sindsdien veranderd. Het gas won terrein ten opzichte van de kolen. De Dodge is van de hand gedaan. Mijn vader stopte in 1972. Een vrachtauto ziet er tegenwoordig heel anders uit. Gaskachels zijn verdrongen door centrale verwarming. Alles ziet er anders uit. Behalve in Westerpaauwen en Luddeweer. Daar heeft de tijd ogenschijnlijk stilgestaan.