Voor mijn vijftigste verjaardag kreeg ik een tegoedbon voor de schoonheidsspecialiste van mijn zussen. De eerste vijftig jaar van mijn leven was ik nog nooit bij een schoonheidsspecialiste geweest. Na mijn vijftigste heb ik de bon eerst ruim een half jaar laten liggen voor ik een afspraak heb gemaakt. Maar nu is het klaar: ik ben inmiddels twee maal geweest en ik vind het heerlijk.
De schoonheidsspecialiste heeft tijdens mijn eerste bezoek een analyse van mijn huid gemaakt en constateerde wat ik al vijftig jaar weet: ik heb een vette huid. Dat heb ik de eerste vijftig jaar van mijn leven vervloekt, maar de komende vijftig jaar ga ik mijn handen daarvoor dichtknijpen. Want die botervette huid van mij gaat ervoor zorgen dat ik goed geconserveerd blijf. Ik heb weinig rimpels, constateerde ook de schoonheidsspecialiste.
De behandeling duurt maar liefst een uur. De eerste stap is een diepe reiniging van mijn huid. Dat klinkt aardig, maar onderdeel van die behandeling is ook een venijnige knijp- en pulksessie. "Dit is het vervelendste deel van de behandeling", waarschuwt ze al van tevoren. Vervolgens wordt er gescrubd, gewreven, gemasseerd. Heerlijk allemaal. Tijdens het masker laat de schoonheidsspecialiste me alleen om optimaal te kunnen ontspannen. Of ik een muziekje wil of heb ik de radio misschien liever uit, vraagt ze. De radio blijft aan. Al die tijd lig ik onder een fris gedecoreerd dekbedje om maar niet koud te worden. Heerlijk ontspannen inderdaad. Alleen let ik er bij mijn tweede bezoek wel op dat ik vooraf naar de wc ga, want met al dat scrubben en masseren raakt ze vast een aantal vochtafdrijvende triggerpoints.
Natuurlijk wil ze ook graag haar A-merken aan mij verkopen. En waarom ook niet? Als het maar dierproefvrij is. En dat is het. Ze stelt een speciaal pakketje voor mij samen dat perfect op mijn huidtype aansluit. "Ik maak wel eerst mijn HEMA-crème en -wasgel op", zeg ik. Dat begrijpt ze best.
Maar nu smeer ik dus met een crème gemaakt van fruit en fruitzuren of zoiets. Gisteren brak ik het potje aan. Als ik het doosje omkeer komt er een klein lepeltje uit. Het is de bedoeling dat ik niet met mijn dikke vingers rechtstreeks in de pot zit -dan gaat al dat fruit natuurlijk gisten en dan wordt het klinkklare alcohol (dit is mijn eigen theorie). Dat is lastig voor mij, want ik heb graag direct contact met de materie. Ik zou dan ook niets liever doen dan de vingers flink door dat potje halen. Daar kan ik me op verheugen. Maar ik hou me eerst nog in. Ik lepel een beschaafd likje uit het potje en keer het dan om op mijn vingers. En dan laat ik het spul zijn werk doen: voeden en een klein beetje bijten. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten