Groot leed is vaak te groot om te bevatten. Meestal kun je beter relateren aan persoonlijk leed. Dan wordt duidelijk hoe onbeschrijfelijk veelomvattend en vernietigend het grote leed is. Gisteravond overkwam me dat even toen een Joodse vrouw een krans ging leggen. Op effen toon zegt de verslaggeefster: "Mevrouw Flora Cats werd door haar ouders als baby op een onderduikadres achtergelaten. Haar ouders overleefden de oorlog niet." Dat komt bij mij als een kanonskogel binnen. Ik zie opeens die jonge ouders voor me, dolgelukkig met hun baby - weggestuurd naar een kamp. Wat wisten zij? Wat maakte dat ze beslisten om hun kind achter te laten? Eerst dat moment van die verschrikkelijke beslissing, want dat kan natuurlijk helemaal niet: je pasgeboren baby achterlaten. En dan het moment van afscheid: het afstand nemen van je kind om dan te worden afgevoerd naar een vreselijk einde en nooit meer naar je kind terug te keren. Dat is verpletterend.
Je wordt er koud van als je daarbij stilstaat. En toch moet dat, dat stilstaan. Als iedereen dat deed: stilstaan bij het persoonlijk leed en dat goed op je in te laten werken, dan zou er veel minder groot leed in de wereld zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten