Vandaag namen we afscheid van de lieve collega die mij aan de Lätta bracht. Een tijd geleden schreef ik er een smachtend stukje over. Dat werd door bijna iedereen genegeerd, behalve door A. En dat tekent haar: zij is een vrouw die tussen de regels door kan lezen. Die ziet welk een diepgeworteld verlangen daar ligt. Zij worstelde zich door de boodschappenjungle die de Albert Heijn is, om speciaal voor mij een kuipje lekkere luchtige Lätta te halen. De verrassing toen dat luchtige kuipje op mijn bureau neerdaalde had niet groter kunnen zijn.
Inmiddels is ons hele gezin verslingerd aan de luchtige Lätta. Alleen E. ziet het nut van die opgeklopte boter niet in. Voor hem had het niet gehoeven. Maar de rest van ons is om. Er rest ons dus niets anders dan naar de Albert Heijn te reizen, de exclusieve dealer van dit spul. En Albert hoopt natuurlijk dat we dan en passant nog een ander boodschapje meenemen; daar draait die hele exclusiviteitsdeal om. Als ik de eerste keer dan ook alleen drie kuipjes luchtige Lätta afreken -je moet er toch niet aan denken dat je zonder komt te zitten- kijkt de kassière me enigszins bevreemd aan. Maar ik schaam me niet: ik kom enkel voor de Lätta bij Albert Heijn. Ik ben een Lättajunk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten