Ik heb het er nooit zo op gehad: zuigzoenen. Jongens lieten ze achter als een soort brandmerk. 'Van mij' schreeuwde zo'n zuigzoen. Sommigen liepen ermee rond alsof het een trofee was. Dat was lang geleden natuurlijk, op de middelbare school.
Het is een onderwerp waar ik me dan ook al jaren niet meer mee bezig hou, tot ik vanmorgen in de spiegel kijk. Een stuk of acht blauwrode kringen tekenen zich af op mijn huid. Niet veroorzaakt door de lipafdruk van E, maar door zuignapjes. Gisteren was ik namelijk in het ziekenhuis voor een fietstest met een hartfilmpje. En daarvoor werden acht zuignappen op mijn bovenlichaam gezet.
Vijf jaar geleden was ik ook al eens in het ziekenhuis voor een galopperend hart en een ruisje. De fietstest is voor mij nieuw, maar het gaat goed. Mijn conditie is goed, het hart klopt rustig door, ik krijg het niet benauwd, kan zelfs nog een praatje aanknopen en de bloeddruk is ook goed. Prima dus.
Als ik de test heb afgelegd mag ik uitfietsen. De zuignapjes hangen dan nog op hun plek, maar ze hebben hun werk gedaan. Dus komt de verpleegkundige -ze is nog bezig met een opleiding verneem ik onder het fietsen - en ze rukt me alle zuignapjes ineens van het lijf. Ik had het zelf exact zo kunnen doen, dat is namelijk ook helemaal mijn stijl. Maar het is geloof ik niet helemaal de bedoeling. De verpleegkundige achter de monitor reageert enigszins geschrokken dat de zuignapjes me flink hebben toegetakeld. Ik denk dan nog dat het wel weer wegzakt. Maar nee dus, vanmorgen zitten ze er nog: zuigzoenen, maar net niet helemaal. Dan had ik toch de voorkeur gegeven aan de lipafdruk van E.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten