Vandaag heb ik een angst overwonnen. De bouw van ons huis is nu zover gevorderd, dat we via een steiger rondom de bovenverdieping kunnen bekijken. En vandaag heb ik die steiger beklommen. Ik heb zelfs rondgewandeld! Zonder me krampachtig ergens aan vast te houden!! Gewoon met de handen in de zak!!! Dat is een enorme overwinning omdat ik hoogtevrees heb. Ik denk dat ik val of naar beneden gezogen word. Ik kan zelfs niet goed kijken naar beelden van anderen die op grote hoogte werken. Maar vandaag heb ik het gedaan. Als je een brand hebt overleefd kun je een wandeling over een steiger ook wel aan.
Een aantal jaren geleden was dat nog heel anders. Toen hadden de buren een steiger naast het huis staan. Ik dacht dat dat een mooie gelegenheid was om de bovenkant van de muren van ons witte huis af te boenen. Eerst maar eens even kijken, dacht ik. Het was niet zo'n probleem om boven te komen. Maar toen ik daar eenmaal was bleek er een gat in de steiger te zitten. Een tijdlang heb ik me vastgehouden aan de goot van de buren. Bevroren hing ik daar: vastgeplakt tegen de muur. Na een tijdje vatte ik het plan op om E. te roepen. Eerst probeerde ik het nog discreet, maar er was meer volume nodig om E. uit het huis te krijgen. "Haal me van die steiger af", zeg ik tegen E. "Wat doe je daar eigenlijk op die steiger?", vraagt E. Ik leg uit dat ik het huis af wilde boenen. "Nou, nu je daar toch bent, dan moet je dat ook maar doen.", was zijn antwoord en hij bracht me een emmer. Het was duidelijk: E. ging me niet helpen, ik had geen mobiele telefoon bij me en kon de brandweer dus niet inschakelen. Uiteindelijk ben ik zelf de steiger weer afgeklommen. E. onderaan de trap om me eventueel op te vangen.
Zo zie je maar weer. Dat was toen, nu is alles anders. Alles waar je niet dood aan gaat, maakt je sterker.
Foto's heb ik niet gemaakt. Ik heb er niet eens aan gedacht. Zo ontspannen was ik nou ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten