Stairway to heaven

Deze week had ook ik herfstvakantie. Aanvankelijk hadden we het plan opgevat om even weg te gaan. Maar dat is er niet van gekomen. Er wordt nog steeds gewerkt aan ons huis. Het vordert gestaag -met ook  de nodige tegenslagen. Maar daar heb ik het nu niet over. Een punt dat nu speelt is het huis inrichten. Spullen kopen. Na een jaar lang dagelijks beslissen en kiezen zijn we een beetje moe geworden. Dus het inrichten vordert niet heel vlot. Het eerst zijn de dingen aan de beurt die echt moeten: een bed voor onze zoon. Die heeft als jonge man van 2 meter ruim een jaar lang op een logeerbed geslapen. Het door hem zo gewenste grote bed paste niet in de huurwoning. Dus moest hij wachten. Dat bed is er inmiddels en dat was een geslaagde aankoop.

Deze week zakte midden in de nacht het kledingrek in waar we al onze hangspullen op hangen. Op zich is dat een goed teken: we hebben dus weer zoveel kleren dat een rek eronder kan bezwijken. Na een zorgvuldige herschikking van de kleding, stortte het ding eergisteravond opnieuw met veel gekletter ineen. Deze keer heb ik 'm met de schroevendraaier aangedraaid in de hoop dat het nog een poosje houdt. Maar hoe je het ook wendt of keert: dit wordt binnenkort natuurlijk een urgent punt. En dan moeten we toch tot aanschaf van een hangkast overgaan.

En verder: die stoel met gaten in de leuning. Dat kan ook eigenlijk echt niet. Het sinaasappelkistje bij het bed is eigenlijk net te klein om boek, leesbril en wekker te herbergen. Of de bril, of het boek of de wekker ligt op de grond. Ik heb er iets voor in gedachten, maar dat vind ik nog maar niet. En zo zijn er nog heel veel dingen te noemen en te bedenken. Ik denk dat we nog jaren vooruit kunnen.

Zoiets wordt het dan.

Ook het aanbrengen van muurdecoratie vordert niet echt. E. is zeer gecharmeerd van witte muren zonder gaten, ik minder. Deze week vatte ik het plan op om langs de muur naar de bovenverdieping allemaal houten sterren op te hangen. Zo zou ik onze eigen Stairway to heaven kunnen maken. Ik zag het helemaal voor me. E. was niet enthousiast, maar het lukte me prima om dat te negeren.

Dinsdag gaan de jongste -mijn immer toegewijde assistent- en ik aan de slag. Ik heb maar liefst negen sterren aangeschaft: vier grote en vijf kleine. Ik heb stootdopjes gekocht (in de volksmond schijnen ze bekend te staan als hondenlullen - ik kan er ook niets aan doen) waar ik de sterren zo over zou kunnen schuiven. Op die manier wordt onze stairway to heaven geen gatenkaas. Op aandringen van de jongste leggen we eerst een patroon op de grond. Vervolgens verwerken we het systematisch op de muur. Stootdopje plakken, ster erover en klaar! Ik  word steeds enthousiaster terwijl we ermee bezig zijn. Het is een muurvullende decoratie, daar hou ik van: niet te klein denken. Als we de negende ster hebben geplakt, springt de eerste met veel gekletter van de muur. Het stootdopje blijft hangen, maar de ster valt- niet gewoon recht naar beneden, maar met een boogje, alsof het gelanceerd wordt; hoe is me een raadsel. Als de jongste dat wil uitzoeken wordt ze door een ware sterrenregen getroffen. De ene na de andere ster springt van de muur. "Dit gaat zo dus niet lukken mama", zegt ze. "Ik haal ze er weer af". Zo gezegd, zo gedaan. Ik baal ervan. "Ik ga eerst een teleurstellingssiësta doen", zeg ik tegen de jongste en ik voeg de daad al mokkend bij het woord. E. weet wel raad: "Ik zeg naar de kringloop met die sterren". Maar dat gaat niet gebeuren. Ik heb het nog niet opgegeven. Ik denk nog na.