Collega is bevallen. Het was een snelle superbevalling en het is een mooi kind. Als ik vanmorgen op het werk kom, hebben we het er even over. De baas ziet hierbij een opening om het verhaal van zijn oom die in Indië diende te vertellen. Die maakte namelijk tijdens die tochten ook een aantal bevallingen mee. En dat ging zo even onder het marcheren door. Volgens de baas was het een kwestie van de bosjes opzoeken, persen, opvangen en verder maar weer. Wij Westerse vrouwen hebben het dus helemaal niet zo moeilijk. We hebben niets te klagen. Dat is de achterliggende boodschap.
Vanmorgen kan ik daar een sterk verhaal tegenover zetten. Dinsdagavond keek ik namelijk naar een deel van de schockdoc genaamd
Gebukt onder zijn ballen. De documentaire gaat
over de Amerikaan Wesley Warren junior die al vijf jaar leeft met
een opgezwollen scrotum van ruim 60 kilo. De oorzaak hiervan is de
ziekte elefantiase, waarbij er een zwelling ontstaat bij een of meerdere
lichaamsdelen. In zijn geval dus zijn scrotum. Het is een onvoorstelbaar gegeven. Wesley draagt een hoodie als broek: de mouwen om de benen en het jack wordt om het scrotum geritst. De maaltijd wordt vanaf de gezwollen balzak naar binnen gewerkt. Het is een treurig bestaan. "Als jullie dan soms denken dat je het zwaar hebt, dan moet je je dat even voorstellen.", besluit ik mijn betoog. De mannen vallen inderdaad even stil. Het is een wonder. Zelfs de baas heeft hier niet van terug. En dat gebeurt niet vaak.
Wesley Warren probeert in de documentaire iemand te vinden die hem wil opereren, maar aangezien hij onverzekerd is, lijkt dat een moeilijke zaak. Hij treft uiteindelijk een uroloog die medelijden met hem heeft en hem gratis opereert. Jammer genoeg kan ik daar niet zoveel over vertellen, want E. -sowieso al niet zo gecharmeerd van mijn tv-smaak of het programma, niet van operaties en al helemaal niet van operaties aan dergelijke gevoelige delen- wil een muziekprogramma gaan bekijken. Maar gelukkig hebben we terugkijktv.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten