Mijn hele leven ben ik waakzaam geweest. Ik weet niet anders dan dat ik van ieder geluid wakker word. Dat was al zo toen ik een baby was, leert de overlevering. Lange tijd sliep ik met mijn ouders op een slaapkamer. In die tijd moesten zij altijd in tijgersluipgang richting bed. Het is een godswonder dat mijn zusje is verwekt. Later 'betrapte' ik mijn vader toen hij wegging voor een vroege dienst. Ik dacht dat hij een insluiper was.
Zo is het dus altijd geweest. Onze zoon zei ooit: "Bij ons breken ze niet in, want dan wordt mama wel wakker." Dat was een hele geruststelling. Geen waakhond, maar een waakzame moeder. En vorig jaar maakte ik mijn reputatie waar door precies op tijd wakker te worden van de brand. Ook in ons tijdelijke huis, waar we in een open ruimte sliepen, hoorde ik werkelijk alles.
Tot nu dan. Deze week zakte het tijdelijke kledingrek op onze slaapkamer midden in de nacht met donderend geweld in elkaar. E.werd er wakker van. Ik heb er niets van gemerkt. 's Ochtends werd ik wakker in een slaapkamer die was bezaaid met kleren. En volgens E. is er deze week twee keer 's ochtends heel vroeg bij ons op de bel gedrukt. Ik heb het niet gehoord. Ook heb ik niet gehoord dat de krant is bezorgd. Het is de wereld op zijn kop. Tot nu toe was het andersom: E. sliep en ik waakte.
Vannacht was onze zoon op stap. Om half zes word ik wakker. Ik heb hem niet gehoord. Normaal gesproken betekent dat dat hij dan niet thuis is gekomen. Ik stoot E. aan: "Is L. al thuis?" E. heeft hem ook niet gehoord. "Kijk maar even", zegt hij. In de badkamer is het geen chaos van uitgetrokken kledingstukken, dus dat zou kunnen betekenen dat hij er nog niet is. Dan maar even op zijn kamer kijken. "Ik geloof dat hij er ligt, maar ik kan het niet goed zien", zeg ik tegen E. Ik kijk nog eens met het licht aan: hij ligt er. Dus hij is thuisgekomen zonder dat ik het gehoord heb! Het is ongekend. Blijkbaar ben ik de waakzaamheid voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten