Als er niets anders op het programma staat, gaan E. en ik op vrijdagavond samen naar de bieb. Ik vind dat altijd het hoogtepunt van de week. Ik ga graag naar de bieb. Ik hou van het idee dat je alles wat daar staat kunt lenen. De bijna onbegrensde mogelijkheden die dat biedt maakt me erg gelukkig. En dan het keuzeproces: deze? Nee, toch maar niet- met een zekere achteloosheid. Er staan er immers nog zoveel! Die? Ja, die neem ik mee. En als ik dan klaar ben, dan ga ik aan een van de grote leestafels zitten om een blad te lezen. De VT Wonen of, zoals gisteren, de Flow. E.gaat ondertussen naar boven om muziek te lenen.
Het bladeren in een tijdschrift laat zich prima combineren met bibliotheekobservaties. Zo ken je de vaste gasten zo'n beetje. De man die in zichzelf praat en zomer en winter in zijn gevoerde leren jas rondloopt. Hij ruikt niet heel fris, dus je kunt beter niet te dicht bij hem gaan zitten aan de leestafel. Of de man met een korte broek en zwarte panty's aan. Of het stel dat -wanneer je er ook komt- altijd in de bibliotheek is. En dan de minder vaste klanten, de passanten.
Gisteren was het stel dat er altijd is er ook weer. Ze gedroegen zich volgens hun routine: achter de computer, bij de tijdschriften, dan weer terug naar de computer. Niets bijzonders. Tot ik ze - als E. me ophaalt van de leestafel- samen naar het toilet zie gaan. Misschien hoort het bij hun routine: het bibliotheekbezoek afronden met een gezamenlijk toiletbezoek. Maar ik had het nog niet eerder gespot. Als ik mijn boeken afstempel hou ik de deur van het toilet in de gaten. Het duurt wel eventjes. Ik kijk dusdanig opzichtig dat een mevrouw die ook staat af te stempelen me aankijkt met een blik van WAT- heb ik iets van je aan? Ook E. valt het op dat ik niet helemaal gefocust ben op het afstempelen. "Ze zitten er nog steeds", zeg ik tegen E. "Doen ze daar nou ijskoud een no.1 of is er iets heel anders gaande? Zou je ook mile high clubs hebben in de bibliotheek, geprikkeld door de aanwezigheid van al die boeken?" Ik zit net op dit spoor als ze tegelijk het toilet weer uitkomen. We lopen de bibliotheek uit. Even later volgt het stel ons. "Wat denk jij?", zeg ik tegen E. "Ik denk dat hun bioritme perfect op elkaar is afgestemd", zegt hij. E. zal wel weer gelijk hebben. Heel even had ik een fantasie van een million pages club. Dat sprak eerlijk gezegd meer tot mijn verbeelding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten