Het is weer in: breien. Jaren geleden was het ineens over. Overal verdwenen de knotten wol uit de winkels. Maar de laatste jaren rukken ze weer op. Het mag weer. Zaterdag stond het in de krant. Dit weekende waren er in de stad namelijk de Brei- en Haakdagen. Het regionale dagblad besteedt er aandacht aan door mensen van verschillende leeftijdscategorieën te interviewen. Twee dames van mijn leeftijd halen herinneringen op aan het breien. Ik citeer: "We waren al samen aan het breien in onze studententijd. Toen was het ook hip. Iedereen deed het." Nou, ik ben ze ook tegengekomen in mijn studententijd: studentes die tijdens de colleges zaten te breien. Maar hip is dat volgens mij nooit geweest. Ik vond het altijd achterlijk, suf en tuttig dat mensen tijdens colleges zaten te breien.
Destijds breide ik zelf ook, maar nooit tijdens colleges. Ik heb altijd voorkeur voor meer focus gehad. Als je zat te breien
was je naar mijn idee gewoon niet bij de les. Het was het
met-je-telefoon-spelen-avant-la-lettre. Ik heb ook nooit de illusie gehad dat het hip was. Ik vond het gewoon leuk om te
doen. Ik heb mezelf zelfs een aantal keren een schouderkapselontsteking
gebreid vanwege een totaal gebrek aan maatgevoel. Eenmaal iets op de
pennen, dan moest het af. De laatste stuiptrekkingen op breigebied had
ik toen de kinderen werden geboren. Dat was net lekker te behappen: zo'n
kindertruitje. Maar wie weet, krijg ik binnenkort de geest weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten