Onze zoon was bij zijn geboorte de kleinste van onze drie kinderen. Dat zou je nu niet meer zeggen. Hij is ruim twee meter, leeft op grote voet en heeft een indrukwekkende spiermassa. Die laatste waarneming is volgens hem toe te schrijven aan mijn roze brilletje. Maar ik krijg steeds meer signalen die op het tegendeel wijzen. Mijn beeld is wel degelijk fel realistisch.
Grote jongens
Ik ga nu in de zomervakantie ook twee avonden in de week naar de sportschool. Mijn aquajoglessen liggen namelijk stil in de zomer. Op de donderdagen tref ik onze zoon in de sportschool. Ik werk mijn oefeningen af in het deel dat voor hem de opwarmruimte is. Hij verdwijnt na de warming up naar de ruimte voor de grote jongens. Veel van de jongens in de sportschool doen alles voor een goede spiermassa. Bijvoorbeeld alleen kip met broccoli eten en iedere dag trainen. Onze zoon gaat net als ik twee keer in de week naar de sportschool. Hij eet normaal. Toch drukt en trekt hij net zoveel gewicht als de andere jongens in de sportschool. Het heeft hem daar de bijnaam Beere* opgeleverd. Volgens de andere jongens kan het niet anders dan dat het genetisch bepaald is.
Ik spreek het niet tegen. Dat heb ik ook altijd gezegd.
Gespot
Mijn oefenprogramma neemt niet zoveel tijd in beslag. Dus als ik klaar ben, loop ik even naar de andere kant om hem kort te groeten. Laatst vertelde hij dat ik werd herkend als zijn moeder. Een van de jongens van de sportschool had gezegd: Ik docht aal: dij het de Beere moakt. Dat is moeke Beere. En nu gaat het: Doar hest heur weer: moeke Beere.
*Oost-Gronings voor beer
De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten