Dwarsligger

Deze week stuur ik boezemvriendin een foto genaamd Dude with sign. Het is inderdaad een man. En de sign is een kartonnen bord. Hij houdt 'm omhoog. Op het bord staat Red onions are clearly purple."Te gekke reden om te protesteren" schrijf ik erbij. "Kom er nog maar eens om", reageert ze. 

Klein persoonlijk protest

Ik ben ook echt een voorstander van het kleine persoonlijke protest. Dat begon al toen ik nog heel jong was, in klas 3 of 4 van de lagere school. Ik liep uit protest van school. We moesten strafwerk schrijven en ik vond dat niet terecht. Dus liep ik weg. Mijn moeder vertelde me dat ze het erg dapper van me vond dat ik voor mijn mening opkwam. Ik hoefde ook nooit verplicht mijn excuses aanbieden als ik geen spijt had. Dus dat deed ik ook niet. Maar ik moest natuurlijk wel weer terug naar school en de consequenties onder ogen zien. En meester was boos, erg boos. Ik heb het geïncasseerd. 

In de hoogste klassen van de lagere school ben ik nog een keer weggelopen. Ook omdat ik iets niet rechtvaardig vond. Hetzelfde verhaal. Weer terug naar school en naar het kamertje van meester. Die was weer niet blij. 

Tegen lange mat

Als groep protesteerden we ook wel eens. Ik vertel het hier thuis. "Wij protesteerden tegen lange mat", zeg ik. "Dan riepen we WIJ PROTESTEREN TEGEN LANGE MAT!". Hier thuis kijken ze me wazig aan. "Waarom?" zegt onze zoon die net getuige is van deze nostalgische oprisping. "Omdat we lange mat niet leuk vonden natuurlijk", zeg ik. Ik probeer E. er bij in te trekken. "Deden jullie dat dan niet op school?" E. ontkent. Bij hem op school geen protestacties.

Radicaal

Ik ben blijkbaar opgegroeid in een kleine radicale kern. En het zit natuurlijk in de genen. Daar kreeg ik laatst nog het bewijs van. Ik was bij Certe om bloed te prikken. Bij toeval ligt mijn linkerarm voor. "Kijk, een dwarsligger." zegt de dame van Certe. "Die zien we niet zo vaak." Er is geen ontsnappen aan.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Aan het hoogste adres

Ik ben nooit te beroerd om mee te denken. Gevraagd of ongevraagd adviseren - ik doe het graag. Het is mijn werk, maar ook in mijn vrije tijd werkt het door. 

Flink aanschaffen

Ik kijk iedere week op de website van de bibliotheek om de nieuwe aanwinsten te bekijken. Als er iets van mijn gading bijzit, reserveer ik het direct. Maar de laatste tijd domineren de kinderboeken. Heel goed dat ze daar ook flink aanschaffen, maar ik kan me niet voorstellen dat er alleen maar kinderboeken worden aangeschaft. 

Genoeg is genoeg

Deze week is het genoeg geweest. Ik ga op zoek naar een mogelijkheid om in contact te komen. Dat was gemakkelijk op deze site. Je ziet het wel eens anders. Ik vind het klantencontactformulier en maak mijn punt: Bij de carrousel met nieuwe aanwinsten onder Collectie domineren de boeken voor kinderen al een tijdje. Ik zie amper nieuwe aanwinsten voor volwassenen voorbij komen. Is het niet voor de hand liggender om de jeugdboeken in een carrousel onder het kopje Jeugd & Jongeren uit te lichten? Het punt is gemaakt, dus ik kan het weer loslaten. Ik had er dan ook niet meer aan gedacht, tot ik een reactie in mijn mailbox zie van de klantenservice: Binnen onze bibliotheek kunnen wij dit niet veranderen. Binnen 3 maanden worden collecties gerouleerd, daar hebben wij geen directe invloed op. Ik ga de vraag van je doorzetten naar de KB (Koninklijke bibliotheek). Deze gaat over dit soort dingen. Ik hoop dat je nu eerst genoeg op de hoogte bent.

Het is geweldig

Ik zie het pas twee dagen later, maar ze reageerde 10 minuten na mijn bericht al. Geweldig. Jammer dat ik niet om feedback word gevraagd, want dat was een 10 geworden. Mijn ongevraagde advies ligt nu dus bij de Koninklijke Bibliotheek. Ik ben aan het hoogste adres. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

In de gordel

Zo nu en dan heb ik last van de rug. Een klein aangeboren mankementje. Maar vaak gaat het lange tijd goed. En dan denk ik altijd dat het over is. Dat ik er nooit meer last van zal hebben. Het is nu weer even mis. Dus masseer ik triggerpoints, ik doe braaf oefeningen en ik wissel zitten en staan af met liggen. Warmte helpt om te ontspannen. Dus gebruik ik pittenzakken die ik dan bij mijn broek instop. Maar dat is eigenlijk alleen te doen in en om huis. Ze zijn snel afgekoeld en de bult op mijn achterwerk roept natuurlijk vragen op.

Warmte  

Mijn dochters denken altijd actief met mij mee. Hoe kan het beter? Hoe helpen we haar zo snel mogelijk weer op de been? De jongste doneert haar elektrische deken. Daar kan ik dan op de bank op liggen. Zo treft de oudste mij dinsdag rond de avond aan. De warmte doet mijn rug goed, maar verder krijg ik het er Spaans benauwd van. 'Misschien moet je zo'n gordel nemen', zegt ze. Ooit nam ik er eentje voor mijn schoonvader mee. Die bedekte de hele rug en schouders - zijn pijnpunt. Je moest 'm rond de hals dichtdoen. "Niet prettig om dat rond de nek te hebben" zeg ik. "Dan neem je eentje voor om je middel", zegt ze. Even googelen leert ons dat de Lidl zo'n gordel in de aanbieding heeft. "Ideaal", zegt ze. "Als je dan aan het werk bent en je moet zitten, dan doe je die gordel gewoon even om." Ik zie het voor me. Lange bloes erover en geen haan die er naar kraait. Het spreekt me aan. Het is mogelijk. Dat geeft de doorslag: de koop wordt gesloten. 

Een lichtpuntje

En nu lig ik dus op de bank met de gordel om. Er is een behoorlijk loopsnoer bij, dus je kunt aangelijnd ook nog best een stukje lopen. Al met al drukt het me wel met mijn neus op mijn eigen kneuzerigheid. Maar ik zie toch nog een lichtpuntje: de gordel kruipt op naar de taille. Die heb ik dus nog.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Kunstbotter*

Mijn oma at geen margarine. Kunstbotter, noemde ze het minachtend. Voor haar alleen roomboter. Wij smeren eigenlijk altijd met margarine, of eigenlijk met halvarine. Het was er destijds nog niet, maar anders zou mijn oma halvarine vast nepbotter genoemd hebben. 

Verslaafd

Een tijdlang besmeerden we onze boterhammen met Lätta. Geen gewone Lätta, maar luchtige Lätta. Kort daarvoor was ik namelijk tot het inzicht gekomen dat ik alles waar lucht in zit lekkerder vind. Destijds was Albert Heijn de exclusieve dealer en dat stuitte mij tegen de borst. Collega A. kwam er echter regelmatig, kocht een kuipje voor mij en een Lättajunk was geboren. Ik sleepte mijn hele gezin mee in de passie voor luchtige Lätta. E. was de enige die het nut er niet van inzag. Inmiddels is de verslaving allang voorbij: hier in de regio is het niet meer te krijgen.

Geen lucht

Vorige week komt de jongste opgetogen thuis. "In Duitsland hebben ze nog luchtige Lätta." Een collega, die regelmatig inkopen doet in Duitsland, belooft een kuipje voor haar te scoren. Ze verheugt zich er enorm op. E. en ik krijgen de indruk dat het kuipje voor exclusief gebruik is. Maar zondag zet ze het kuipje bij onze ontbijtspullen. Het viel tegen. Het was namelijk helemaal niet luchtig. En zonder lucht is het maar gewone kunstbotter. Van alle magie ontdaan.

*botter is Gronings voor boter

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: