Mooi spul

Zaterdagmorgen maken we ons op om naar de braderie te gaan. E. past deze keer, maar hij biedt sportief zijn portemonnee aan. "Geen rotzooi kopen", zegt hij. Zonder pardon sla ik zijn portemonnee af: ik ga de rommelmarkt even verderop zeker bezoeken en dan wil ik niet aan banden worden gelegd. Onderweg naar de rommelmarkt doe ik de Marokkaan met de tassen nog even aan. Hij legt een blauwe tas voor me achteruit. Nog weer iets verder bekijk ik de horloges. Vorig jaar kocht ik er twee voor € 5,00 per stuk. En ook dit jaar vind ik er eentje. Wel ietsje duurder, maar dan heb je ook wat. 

Gelukkig

Op de rommelmarkt is het direct raak: ik vind twee houten antilopeboekensteunen. Het is een paar en gezien de welving van een van beide, vermoed ik dat het vrouwtje zwanger is. "Wat moet je daar nou mee?", vraagt de oudste. "Je hebt alle boeken dwars gestapeld." Ik aarzel nog wat, maar ik vind ze erg leuk. "Een euro", zegt de verkoper die me ziet twijfelen. "Je krijgt er een echte telefoonklapper gratis bij." Dat geeft voor mij de doorslag: geen geld voor zo'n prachtig antilopenpaartje. De telefoonklapper sla ik af. De oudste zucht diep. Even verderop word ik gegrepen door een buste van een kinderkopje. Het kind kijkt schuin omhoog. Als dat het enige was geweest, had ik het kunnen weerstaan, maar het had ook nog een mutsje met een pompon op. "1 euro", zegt de verkoper. Ik sta verlekkerd naar het kinderkopje te kijken. Terwijl ik ernaar kijk, realiseer ik me dat dit precies het soort rotzooi is dat E. vanmorgen in gedachten had. "Hier gaat mijn man niet blij van worden", zeg ik tegen de verkoper. "Maar ik wel", zegt hij. "Tja, maar wat zou belangrijker zijn?", zeg ik. Toch neem ik het kopje mee, want ik word er namelijk wel gelukkig van. En dat is nog belangrijker.

Kwaliteit van leven

Als we verderlopen, zie ik tussen alle stoelen een kantoorklassieker. We hebben hier in huis al een enorme collectie keukenklassiekers, zo'n kantoorklassieker zou zeker niet misstaan. We bekijken 'm van alle kanten, maar ik zie toch geen mogelijkheid om 'm te plaatsen. "Of die daar met Joop op de zitting?", vraagt de oudste. Ze wijst naar een regisseursstoel waar inderdaad 'Joop' op de zitting staat. "Wat moet ik nu met een regisseursstoel met Joop op de zitting?", vraag ik. "Dat slaat toch nergens op?" "Dat heeft je toch net ook niet weerhouden?", zegt ze. Even later krijgt ze bijval van een collega die we toevallig treffen. Ik trek trots het kinderkopje uit de plastic zak. "Dat is vreselijk", zegt ze. Het maakt mij niet uit. Ik ben meer dan tevreden. Het antilopepaartje staat met de steunkanten tegen elkaar mooi te wezen in de kamer en het kinderkopje kijkt nu naar ons plafond. Het is een enorme verbetering van de kwaliteit van mijn leven. En dat voor maar 2 euro.